զգեստի վրա, ուր հմուտ դերձակը գործ էր դրել յուր բոլոր ճարտարությունը։ Իսկ ապտակը լրացրեց պակասը։
Ապտակը Օհանի զորեղ բազկի գործն էր։
Օհանը դեռ չգիտեր, թե ի՛նչումն է բանը, բայց զգում էր, որ խնդիրը շատ ծանր պետք է լիներ, որ յուր հայրենակիցներն այն աստիճան գրգռված էին։
Մի անգամ միայն նրա աչքին հեռվից երևաց Ոսկանը, բայց բազմության մեջ դարձյալ կորցրեց նրան։
Դրսում, եկեղեցու շուրջը, բորբոքվում էր խռովյալ բազմությունը։ Ներսում, եկեղեցու մեջ, բորբոքված էր Ազգային երեսփոխանական ժողովը։ Նիստը դռնփակ էր։ Հարցը քննվում էր մի քանի ժողովներում, այսօր պետք է վերջնական վճիռ ստանար։ Ատենապետի բոլոր ճիգն անզոր էր մնում կարգ պահպանել տաքացած երեսփոխանների մեջ։ Ճառախոսների դառն լուտանքը, կծու պարսավը, ինչպես մի զայրացած վտակ, հեղվում էր գեղեցիկ պերճախոսության հետ։ Ջերմ հարցապնդումները երբեմն ավելի զորություն էին ստանում աթոռների սպառնալիքներով: Որպեսզի թոռներն ավելի չարություն չգործեին, ատենապետ էֆենդին մի քանի անգամ ակնարկեց՝ այս անգամ ևս վճիռը հետաձգել։ Բայց մերժվեցավ ընդհանուր աղաղակներով։ Ավելի կատաղած էին Վանի և Մուշի երեսփոխանները։ Դրանցից մեկը, մի այլ առարկա չգտնելով, յուր ծանր «փյուսկյուլով» ֆեսը նետեց Կարնո երեսփոխանի երեսին։ Նա պատրաստվում էր պատասխանել յուր կոշիկների մի հատով...
Ատենապետ էֆենդին դարձյալ ձայն տվեց, թե նիստը պետք էր գոցել։
Բայց անհնար էր դուրս գալ։ Ժողովրդի երեսփոխանները պաշարված էին ժողովրդի զարհուրանքով։
Լուսամուտներից մեկը շառաչեց, ապակիները փշրվեցան, մի քար անցավ երեսփոխանների տաքացած գլուխների վրայով, դիպավ ատենապետ էֆենդիի ամբիոնին։
Նիստը գոցվեցավ։
Սարսափը տիրեց բոլորի վրա։
Սպասում էին, որ ոստիկանությունը գար, ամբոխը ցրվեր և նրանց ազատեր այդ թակարդից։
Ոստիկանությունն ուշացավ։
Արդեն արևը մտել էր։ Մութը տիրում էր եկեղեցում: Վախենում էին մոմերը վառել:
