Նրան ոչ ոք չպատասխանեց, որովհետև ոչ ոք չգիտեր, թե թշնամին որտեղից ներս մտավ։
— Մարդիկ հիմա սկսեցին փախչել կտուրների վրայով,— նկատեց թիկնապահներից մեկը։
— Ինչպե՞ս են բարձրանում կտուրների վրա,— հարցրեց խանը:
— Փողոցի պատերը տեղ-տեղ խիստ ցած են:
Թնդանոթներ արձակողը Բայինդուր իշխանի զորախումբն էր։ Իսկ նրա հակառակ կողմից ժողովրդին երկու կրակների մեջ դնողը Ավթանդիլ գնդապետն էր։
Մի քանի կետերի վրա հայտնվեցան հրդեհի նշաններ։
— Շտապե՛նք,— գոչեց խանը։— Պետք է դեպի այս կողմը դարձնել մեր զինվորներին։ Շուտով անհավատները ամբողջ բերդը կոչնչացնեն։
Հրդեհի նշաններն այժմ ավելի պարզ կերպով էին երևում։ Զարհուրած բնակիչները չգիտեին ուր փախչել։
Խանը և իր թիկնապահները ընտրեցին դատարկ, մթին փողոցներից մեկը, և սկսեցին առաջ վազել, որ զորքը օգնության կանչեն: Զորքը այդ ժամանակ, բերդի մի այլ կողմում, նույնպես թշնամու հետ գործ ուներ։
Խանի ուշադրությունը գրավեց խավարի միջից մի խոսակցություն. նա իր քայլերը դանդաղեցրեց։
— Թող անիծվի՜ այսպիսի խանը,— ասում էր ձայներից մեկը:— Եթե չէր կարող թշնամուն դեմ դնել, էլ ինչո՞ւ մեզ ձգեց այդ կրակի մեջ...
Կարծես մի սուր ցցեցին խանի սրտում։
— Մայրի՛կ,— գոչեց մի երեխայական ձայն.— ինձ գրկիր, ես հոգնեցա...
— Ինչպե՞ս գրկեմ, զավակս,— պատասխանեց մայրը.— քո փոքրիկ քույրը գրկումս է։
— Ինձ շալակիր, մայրիկ, ես է՛լ չեմ կարողանում գալ։
— Ինչպե՞ս շալակեմ, զավակս, քո փոքրիկ եղբայրը ուսիս է։
— Մայրիկ, ես այստեղ կնստեմ։
— Այստեղ լավ չէ, զավակս, մի քիչ էլ առաջ գնանք, հետո կհանգստանանք։
— Ինչո՞ւ այստեղ լավ չէ, մայրիկ:
— Այնպես, զավակս, լավ չէ...
— Նրանք կգան: