Էջ:Raffi, Collected works, vol. 6 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 6-րդ).djvu/515

պատուհանից։ Ես քար ձգելու մեջ սխալ չեմ անում: Ապակին կկոտրվի և տիկնոջ ուշադրությունը կդարձնե նամակի վրա։ Ես իմանում եմ, տիկնոջ սենյակի լուսամուտները դեպի ո՛ր կողմն են բացվում:

— Հետո դու պիտի սպասես պատասխանի։

— Կսպասեմ, եթե պատասխանը հարկավոր է։

— Հարկավոր է։ Բայց ի՞նչ միջոցով կստանաս:

— Եթե նամակը ներքինապետի ձեռքով ուղարկեցի, ինքը ներքինապետը պատասխանը կբերե, իսկ եթե լուսամուտից ներս ձգեցի, շատ հասկանալի է, որ նույն լուսամուտից պատասխան կստանամ։

— Բայց կարող են հանգամանքները փոխված լինել, այն ժամանակ մեր այդ նախամտածությունները բանի պետք չեն գա։

— Ես հանգամանքների համեմատ նոր հնարներ կմտածեմ նամակը տեղ հասցնելու համար։

— Դու ի՞նչ կերպարանքով կմոտենաս ամառանոցին, որ քեզ չճանաչեն։

— Մուրացկանի կերպարանքով, մուրացկանին ամեն տեղ թողնում են:

— Ուրեմն դու ստիպված կլինես ոտքով գնալ, որովհետև մուացկանը ձի չէ նստում. իսկ ոտքով մինչև առավոտ ամառանոցը հասնել չես կարող։

— Ես ձիով կգնամ. գիշերային խավարի մեջ ձիու վրա նստած մուրացկանը շատ աչքի չի ընկնի։ Իսկ երբ լուսացավ, ձին պահ կտամ իմ ուղեկցին, որը անտառում կսպասե ինձ։

— Ուրեմն դու մի ուրիշին ևս պիտի վեր առնես քեզ հետ։ —Ո՞ւմին կտանես:

— Ումին որ դուք կհրամայեք:

Իշխանը փոքր-ինչ մտածելուց հետո ասաց.

— Լավ է, որ Աղասիին վեր առնես։

— Ես էլ այսպես եմ մտածում։

— Իսկ պատասխանը ո՞րտեղ կբերես ինձ։

— Որտեղ որ դուք կլինեք։

— Ուրեմն իսկույն ճանապարհ ընկնեք, դու և Աղասին։

Խորամանկ Ջումշուդը առեց նամակը, գլուխ տվեց և հեռացավ։ Սպասավորները ոչ մի ծառայության մեջ այնքան արի, այնքան ճարպիկ չեն լինում, որքան իրանց տիրոջ սիրային ինտրիգաների մեջ...