կերպով մի աղոթք կարդալով, հետո երեքը միասին ձգեց հարթ տախտակի վրա։ Գնդակները պտտվեցան, պտտվեցան և ապա դադար առին։
Դերվիշն արտագրեց մի թղթի կտորի վրա գնդակների այն կողմի թվանշանները, որ դեպի վեր էին նայում։ Հետո սկսեց հաշվել, գումարել և նրանցից հետևանքներ դուրս բերել։ Երբ վերջացրեց իր համարումները, ասաց.
— Դուք հարցրիք` օրը բարի՞ է, թե չար։ Իմ գնդակները մինչև կեսօր չար են ցույց տալիս, իսկ կեսօրից հետո փոքր առ փոքր սկսվում է բարին։
— Հասկացա,— ասաց խանը գոհունակությամբ։ — Հիմա գուշակեցեք, թե կռիվը ինչպե՞ս կվերջանա։
Դերվիշը կրկին ձգեց գնդակները տախտակի վրա, և առաջվա նման համ արումներ անելով, պատասխանեց.
— Մինչև կեսօր հաղթությունը ձեր թշնամու կողմը կլինի, իսկ կեսօրից հետո բախտը կդառնա ձեր կողմը։
— Փա՜ռք լինի ամենակալ աստծուն,— բացականչեց խանը ուրախությամբ.— հաղթությունը դարձյալ ինձանով է վերջանում։
— Բայց ձեր ուրախությունը կարճատև է երևում...—ասաց դերվիշը խորհրդավոր ձայնով:
— Ինչպե՞ս,— հարցրեց խանը գունաթափվելով:
— Ես չեմ կամենում խլել ձեզանից ձեր քաջալերությունը...
— Մի՛ խնայեք, ասացեք, խնդրեմ, ես հեշտ հուսահատվող մարդ չեմ։
— Սպասեցե՛ք, իսկույն կբացատրեմ ձեզ։
Դերվիշը կրկին գնդակները ձգեց տախտակի վրա և տխրությամբ պատասխանեց.
— Իրավ է, այդ կռվի մեջ հաղթությունը ձեզանով կվերջանա։ Բայց...
— Մի թաքցրեք, ասացեք խնդրեմ,— անհամբերությամբ հարցրեց խանը։
— Բայց հետո... մի քանի օրից... գուցե մի քանի շաբաթներից հետո... կկատարվի մի այլ, ավելի սարսափելի կռիվ, որի մեջ դուք կհաղթվեք...
Խանը բավական հանգիստ կերպով պատասխանեց.
— Այդ ոչինչ. մի քանի շաբաթներից հետո թող աշխարհը կործանվի, ինձ համար փույթ չէ, բավական է, որ այսօր ես կռվի դաշտից հաղթող կվերադառնամ:
