Էջ:Raffi, Collected works, vol. 8 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 8-րդ).djvu/515

Այս էջը հաստատված է

լուսամուտի պատուհանից։ Ես քար ձգելու մեջ սխալ չեմ անում․ Ապակին կկոտրվի և տիկնոջ ուշադրությունը կդարձնե նամակի վրա։ Ես իմանում եմ, տիկնոջ սենյակի լուսամուտները դեպի որ կողմն են բացվում։

– Հետո դու պիտի սպասես պատասխանի։

– Կսպասեմ, եթե պատասխանը հարկավոր է։

– Հարկավոր է։ Բայց ի՞նչ միջոցով կստանաս։

– Եթե նամակը ներքինապետի ձեռքով ուղարկեցի, ինքը ներքինապետը պատասխանը կբերե, իսկ եթե լուսամատից ներս ձգեցի, շատ հասկանալի է, որ նույն լուսամուտից պատասխան կստանամ։

– Բայց կարող են հանգամանքները փոխված լինել, այն ժամանակ մեր այդ նախամտածությունները բանի պետք չեն գա։

– Ես հանգամանքների համեմատ նոր հնարներ կմտածեմ նամակը տեղ հասցնելու համար։

– Դու ինչ կերպարանքով կմոտենաս ամառանոցին, որ քեզ չճանաչեն։

– Մուրացկանի կերպարանքով, մուրացկանին ամեն տեղ։

– Ուրեմն դու ստիպված կլինես ոտքով գնալ, որովհետև մութողնում են։

Մուրացկանը ձի չէ նստում. իսկ ոտքով մինչև առավոտ ամառանոցը հասնել չես կարող։

– Ես ձիով կգնամ, գիշերային խավարի մեջ ձիու վրա նստած մուրացկանը շատ աչքի չի ընկնի։ Իսկ երբ լուսացավ, ձին պահ կտամ իմ ուղեկցին, որը անտառում կսպասե ինձ։

– Ուրեմն դու մի ուրիշին ևս պիտի վեր առնես քեզ հետ։– Ո՞ւմին կտանես։

– Ումին որ դուք կհրամայեք։

Իշխանը փոքր–ինչ մտածելուց հետո ասաց․

– Լավ է, որ Աղասիին վեր առնես։

– Ես էլ այսպես եմ մտածում։

– Իսկ պատասխանը ո՞րտեղ կբերես ինձ։

– Որտեղ որ դուք կլինեք։

– Ուրեմն իսկույն ճանապարհ ընկեք, դու և Աղասին։

Խորամանկ Ջումշուդը առեց նամակը, գլուխ տվեց և հեռացավ։ Սպասավորները ոչ մի ծառայության մեջ այնքան արի, այնքան ճարպիկ չեն լինում, որքան իրանց տիրոջ սիրային ինտրիգաների մեջ․․․