Վօ՛րը իր խելքին հաւնած՝ տէնքսըզ է,
Վօ՛րն ալ շվէյցառին նէս ծան-տալ կուգէ,
Վօրի՛ն սիրտին մէչ պէթէր գէշ միտք է,
Վօր աս խէնթերուն վարել խիստ պէտք է։
Քըստըռ-քըստըռ թանց կանէին
Լէվէնտները քլուպ-պալին,
Հարս ու ախչիկ կրավլէին
Թօզն ու չամուռ մեր զալին։
Մենակ հինկ հօքի, հեռուկէկ նըստած,
Աժաննօց Կախէթ տիմացը տըրած-
Մենակ հինկ հօքի հալխին հիշեցին,
Հալխի պէտքի վըրա շատ մըտածեցին։
Հանտարտ, համեստ կըխոսէին
Չորս պատանի այն գիշեր,
Չորս պատանի թուով էին,
Նօցա հետն ալ կար մի ծեր։
