Կռօկռօ, աթլաս քանի՞ հօքի՝
Կընօղ կըլալ սաղ տարին։
Տուն-տեղ ալայ ռեհին տըրինք,
Եսիր էղանք պանքերուն,
Ծարը ծարին եփօր պերինք.
Փա՜ռք պիտի տանք սուրփերուն։
Ամա՛, եփօր ատ ալ չէղաւ,
Ծախու կէրթայ տուներըս.
Ատ ալ չէղալ՝ ռէվօլվէրը
Կըկարճըցնէ օրերըս...
Ա՜խ ու վախե՜ն ֆայտա չիկայ,
Խելքերըս պիտ ժողոտինք,
Զաւակներուս, հէչօլմասա,
Աս փորցանքէն ազատինք։
Զաւակներուս պիտ չի թօղունք
Ժամին տուռը մուրալու,
Չըպլախ, պօպիկ, քախցած, ծարաւ
Տուռ-տիրացին քալելու։
Խօսք-մէկ ըլանք, խելք պանեցնունք,
Ըլլանք ազդիս պարեկամ,
Հասկընանք վօր՝ մեր տառաթը
Հասցուց մեզի աս օրվան։
Ծի, էքիփաժ, տեսօք քուչուռ,
Ամէնն անինք ցիր ու ցան...
(Աս ի՞նչ պան կ՝ քախքիս տըղաք
Մէկէն֊իմկկ շէկ տառցան)։
Կուվէռնանքա <...> մեզմէն,
Չիտանք նացա հազարներ,
Մեր խաթուն հայ կընկան քաշ-գալ
Սորվեցուցին նօմէռներ։
Հայ ախչիկան պէտք չէ՛ զուրցել
Չաթռա-փաթռա ֆռա՛նցուզնակ,
