Կօքտէ եփօր կըրել-կարթալ
Թէմիզ կիտէ նա հայնակ։
Արուն-քըրտինք մեր ժողոտած
Հազարները վօթեցինք,
Հօրենական սուրփ օճախը
Մեր ծեռքովը մարեցինք։
Աս ամէն ցաւ, աս ամէն տէրտ
Մօտնի մարթիք մըտցուցին
Թռախթիռ <...> ինչ սորվեցան,
Ան` մեր օրթոց ցուցուցին։
Հայ մա՛րթ, նօրէն տուն պաշլայէ՛
Հին ատէթով կենալու,
Մօռցած, թապլած պապիտ վարքը,
Կօված զանցան՝ յիշելու։
Մոսկօֆ, Խառքօֆ էրթալ-գալէն,
Օ՜վ մարթ, տուն հէչ չունիս շահ,
Պիզ ու ասեղ ծեռք ա՛ռ նօրէն,
Չէքիճ, պալթա ու թէզկեահ։
Ա՛տ էր քեզի հազար տարի
Փըրկից չարէ, փորցանքէ,
Լուզու, հաւատ ու սուրփ ժամըտ
Փըրկից հազար վըտանգէ։
