Եփօր կըտեսնում հային կօրծի մէչ,
Խելքը ու միտքը տըւած իր պանին,
Էրեսը քըրտինք, թախէթէ ինկած,
Ինքն իրեն մօռցած, մօռցած ամենին,
Սիրտիս մէչ կասիմ. «Ասված է վըկայ,
Հային պէս շէնքով ուրիշ ազգ չիկայ»։
Եփ խանէպաշին կայնած կըտեսնում`
Շատերուն զէնկին մեր աղաներէն`
Լաֆի պըռնըված պօշ կալաճիով,
Անցնօղ-տառցօղին միսը ծամելէն,
Սիրտիս մէչ կասիմ. «Ասված է վըկա,
Հային պէս ուրիշ մէկ գէշ ազգ չիկայ»։
Եփօր կըտեսնում մանտըռ ախչիկներ,
Սապահթան կանօխ վարժատուն կէրթան,
Ութէն մինչ էրկու սուս-փուս կընըստին,
Կիրեր կըկըրին, համպարներ կուտան,
Սիրտիս մէչ կասիմ, «Ասված է վըկայ,
Հային պէս շէնքով ուրիշ ազգ չիկայ»։
Ամա եփ տեսնում չարխատա մանչեր,
Ծեռքերը թըռթըռ, մահլան վազելէն,
Աղտօտ էրեսով, վօտքերը պօպիկ,
Սօխախին օրթան թառան կըռծելէն,
Սիրտիս մէչ կասիմ. «Ասված է վըկայ,
Հային պէս ուրիշ մէկ գէշ ազգ չիկայ»։
