Ուստի առաջ իրավունք էր հեռացած։
Հայոց իշխանք և մեծամեծ նախարարք,
Հզոր ասպետք ինձմով էին զորացած.
Փառավորյալ վեհ մեծուհիք և տիկնայք,
Իմ հովանյավ երջանկության վիճակած։
Երկրագործի խոփն սուր էր թրի պես,
Եզներն էին գեր և ուժեղ գեղեցիկ,
Մաճն յուր ձեռին` գութան կերթար ջրի պես
Ո՞վ էր կարող` ընդդեմ ասել բան սաստիկ.
Վաճառականք` փարթամ էին, գանձիվք լի,
Յամեն աշխարհ կհասնեին ոտք նոցա,
Ծովեզերք իմ՝ օտար ազգաց ցանկալի,
Միշտ ունեին ոսկեբարձ նավ՝ Թարսսա։
Դաշտք ընդարձակ՝ դալար արոտքճ երփնագեղ,
Խաշանց հոտից բազմությամբ լի հղփացյալ,
Ցուպ ի ձեռին մրահոն աղջիկ աչագեղ,
Աներկյուղ կույր` իմով աջով պաշտպանյալ։
Կամարակապ, ողկուզալի տունկ որթո,
Շվաք կաներ հովիվ կուսից բազմության
Եվ թանձրախիտ ստվեր սիրուն թզենյաց,
Անմեղ պարուն էր միայնակ ապաստան։
Նռնեինք իմ նշենյաց հետ հավասար,
Ծաղկոք, պտղովք զարդարած միշտ մնային,
Ուրախ որդվոց քաջին Հայկա գարշապար,
Օտար մարգկան և ո`չ արոտ կախեին։
Ամենեքյան ընդ յուր որթով թզենյավ:
Կանամբք, որդովք և դստերոք միաբան,
Զվարթ կային ի ցուց ի պար և կաքավ,
Անցանեին ավուրք և ամք անխափան.
Իմ աթոռը ոսկով, ակամբք զարդարած,
Ծով ու ցամաք ուներ իրա ոտի տակ,
Հայկ և Արամ ինձմով էին նորոգված,
Ես այն քաջաց էի անմահ հիշատակ։
Ով ինձ տեսներ, կկարծեր թե տեսնում է՝
Տիգրան, Աբգար, Տրդատ, Աշոտ, Հեթումին,
Արդյոք կարեր ոք ասել թե Վարդան չէ,
Երբ հեծնեի արաբ նժույգ՝ ամեհին։
Հազար և բյուր զորքն իմ ամեն քաջ արի,
