Այուն ու տէվէն, կատուն ու մուկը,
Կօռէլը, խազը, տիզը, մամուկը
Ու շատ ատ սօյի չիրքին հայվաններ
Մեր կօլօվային տըւին կանկատնեը,
Քի՝ «Ասքան տարի տեսած չինք մինք հէչ
Մէկ շէնքով սիւրէթ աս հայլիին մէչ...
Մէմ ալ գէշ սիւրէթ տարա մէչ տեսնինք,
Ասված հաւատա կառնունք, կրկօտռինք»։
-Պէրէքէթ վէրսըն՝ քախքիս կօլօվան
Արթար տատմունքով մարթ էր աս տապրան,
Մէչէրը արաւ ասպէս տատաստան.
«Պօշ նեղացիլ իք հայլիին վըրան,
Ինչ յանցանք ունի ատտեղ խեղճ հայլին,
Վօր վօտքէ կօլօխ տուք իք անճօռնին.
Տիմացը ինչ կերպ կայնած վօր կըլաք.
Անկերպ ալ նարա մէչը կըցոլաք.
Հայլին վօր կօտռիքճ ինչ շահ կունենաք,
Թահմին կանիք քի պիտի տեսօքնա՞ք...»։
Խե՜ղճ Սիւլիւկ, տուն իս մեր հալխի հայլին,
Պօշ-պօշ մեղդրանք վըրատ կըվայլի՞ն։
Հալխր կիտէ քի՝ նահատակները
Կային սալթը հին ժամանակները.
Անիսէ՝ անմեղ արունի հօտին
Մեր օրվայ մարթիկն ալ խիստ կարօտ ին։
