Ինչո՞ւ կնիկըտ հինութ վարքով կլօխը փօշի կապիլ է,
Օխտը կազէ կարճկէկ, նեղկէկ քիվ ուռուպա հաքիլ է,
Ինչո՞ւ վրայէն էսպուքէթի, տուխիներու հօտ չի գալ,
Ծրմեռվայ մէչ հէչօլմասա տաս ժում քլուպ պալ չի գալ.
Կառտեռօպը ինչո՞ւ չունի թայլմա, ռօթօնտ ու սամուր,
Քամօտին մէչն ալ էղած չէ մէկ օր խումաշ ու մախմուր,
Ինչո՞ւ վըրան հէչ չիմ տեսնուլ զումրութ, եախութ ու ֆառմալ,
Խեղճին զըքված ինչո՞ւ մէկ օր պուլվառին մէչ ռաստ չիմ գալ,
Ինչո՞ւ նարան հէչ տեսած չիմ ֆաեթոնով քալածը,
Ու Ռաստօվին սօխախները մէկ օր վօլթա արածը,
Եա ան ալ չէ՝ մէկին տունը զիաֆէթի, հարսնիքի,
Ինչո՞ւ չէղավ վօր տեսնեի նարան նստած թըռինքի։
Զէրէ տահա հայի խելքը թըռած չէ՛ իմ կօլօխէն,
Ու օրինակ ես չիմ առնուլ սուտ-լուսաւոր մեր հալխէն.
Մինչ աս օրըս մոսկօֆցիին ստակը կերած չիմ ես հէչ,
Ու շատոնց պէս խըխտըված չիմ՝ մեր պանքերու պարտքին մէչ,
Եօռղանէս տուս իմ վօտքերըս կեանքիս էրկընցուցած չիմ,
Սիւլիւկին ալ խալէմին տակ մէկ օր մը ես ինկած չիմ,
Ատօր համար ես Աստուծով սիչանօթի կուլ չիմ տալ,
Ռէվօլվէռն ալ, իւմէտ ունիմ, ճակատիս չի մօտիկնալ։
Տուն լսած չի՞ս մեր պապերուն հին ատենվայ առակը,
Վօր «կնկանը խումաշ ռուպան կօտռեց էրկան կըռնակը»։
