Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/21

3
ԼՈԻՍՆԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ի Հոն են ծնել մեր հարքն առաջին,
Որք յետ Ադամայ զԱստուած օրհնեցին
Նահապետ։
Դե՛հ, լըսե։ Մի օր կապուտակ կամարն
Ողջ ծածկել էին աստղեր անհամար,
Ես էլ հարսի պես նոցա մեջ փըռված,
Հանդարտ գնում էի՝ դեմքըս քող առած։
Անցա լողալով ծովը Պոնտոսի,
Անցա քերելով կատարք Կովկասի:
Տեսա երեսըս Գեղամա ջրումը,
Զովացա փոքր֊ինչ ձըկնոտ Վանումը,
Լույս տալով անցա շատ սարեր, դաշտեր,
Ուր խոր լըռություն, հանգիստ պատել էր։
Անխոնջ մըշակը հողի վրա պառկած,
Զովություն խընդրում էր մարմնուն հոգնած:
Եզն ու գըրաստը նույնպես վաստակած,
Խաղաղ դաշտի մեջ էին տարածած։
Հայոց աշխարհիկ՝ բերկրության տեղիք,
հայոց բընություն, ախ, հայ մանկըտիք,
Գեղորե՚ք, ավա՚նք, դաշտք ու արտորա՛յք
քաղա՛քք, մարդաշատք, շենք ու վանորայք,
Ո՞ւր եք, ո՞ւր հիմի, ինշոլ շուտ կորաք,
Ո՞վ ձեզ կործանեց, որ ձեռը վայրագ...
Այն գիշեր երնե՜կ էր հայոց երկրին,
Աստղերն էլ երկնից նորան փառք տվին,
Ու ես անցնելով նորա վըթայից,
Զէի կըշտանում վըրան նայելիս։

4

Ուղիղ չորս շաբաթ այն օրից անցան,
Սատարեցի ես դարձյալ մի շըրջան,
Ըշտապով անցա քաղաքներ, գեղեր,
Լեռներ, ծովակներ ու շատ-շատ տեղեր,