Ի՜նչ մեծ բախտ է որ մեկ տաշտ ըստացար,
Տաշտը շատ չնչին բան է, ով անմիտ,
Շուտ գընա ձըկին ու խը՛նդրե խըրճիթ»։
Դեպի կապուտ ծով ծերունին դարձավ,
Ծովի կապուտակ գույնը մըթացավ.
Ըսկըսավ կանչել նա ոսկի ձըկին.
Եկավ ձըկնիկը, ասաց ծերուկին.
«Ի՞նչ կըկամենաս, ծերուկ պատվական»։
Ծերունին այսպես տըվեց պատասխան.
«Իմ պառավ կինը սաստիկ է կատղել,
Այլևըս չուզե հյուղի մեջ ապրել,
Կասե թե` խըրճիթ պետք է ինձ համար,
Ու խեղճ ծերուկիս չուզե տալ դադար»։
Ձըկնիկը ծերին տըվեց պատասխան.
«Մի՛ հոգալ֊տրտմիլ, ծերուկ պատվական,
Միամիտ սըրտով դեպի տուն գը՛նա,
Քու պառավ կինը խրճիթ կունենա»։
Ծերունին դեպի յուր հյուղը դարձավ,
Առաջվա հյուղի հետքն ալ չըգտավ,
Իրեն աչքերուն նա չի հավատաց,
Առջևը սիրուն խըրճիթ էր կեցած,
Կըտուրի վրա կար սպիտակ ծըխան,
Մաքուր սենյակի մեջ տեսավ կընկան,
Որն որ փոխանակ Տիրոջ փառք տալու,
Ըսկըսավ էրկան հիշոցներ տալու.
«Ծերո՛ւկ դու անխելք, ծերո՛ւկ դու անմիտ,
Մե՞ծ բախտ է, որ մենք ունեցանք խըրճիթ,
Գը՛նա դեպի ծով ու ասա՛ ձըկան-
Այս է հրամանը իմ խաթուն կընկան,
Ալ գեղջուկ մընալ չուզիմ ես վայրկյան,
Կուզեմ որ լինեմ ես ազնըվական»:
Ծերը դեպի ծով գընաց գլխակոր,
Տեսավ որ ծովը սաստիկ էր պըղտոր,
Ըսկըսավ կանչել նա ոսկի ձըկին.
Եկավ ձըկնիկը, ասաց ծերուկին.
