Վեր ու վար էին փըրփրած ալիք.
Ըսկըսավ կանչել նա ոսկի ձըկին.
Եկավ ձըկնիկը, ասաց ծերուկին.
«Ի՞նչ կըկամենաս, ծերուկ պատվակակ»։
Ծերունին նորան տըվեց պատասխան.
«Ա՜խ, ե՞րբ պիտ լինի վերջը իմ ցավին.
Ալ սիրտը չուզե հիմար պառավին,
Երկրի վրա լինել մեկ սոսկ թագուհի,
Այլ կուզե լինել ծովի տիրուհի,
Ովկիանոս֊ծովի մեջ կուզե կենալ,
Քեզ ալ յուր ծառա, դեսպան ունենալ»։
Ձըկնիկը ոչինչ չպատասխանեց,
Պոչը կամացուկ նա ջրին խփեց,
Լուռ ու մունջ ջուրի մեջը սուզեցավ
Ու ծովի խորքը գընաց պահվեցավ։
Երկար ըսպասեց նորան ծերուկը,
Ալ չի երևցավ խեղճ ոսկի ձուկը.
Իրիկնադեմին տուն վերադարձավ
Ու առջև այսպես պատկեր բացվեցավ —
Նորա պառավը շեմքին էր նըստած
Ու կոտրած տաշտը կար նորա դիմաց։
