Մի խեղճ կընիկ ճամփու վրա արտասվագին, լուռ նըստած՝
Կրծին սեղմում էր երեխան հին լաթերով փաթաթած.
Քունն անուշ էր անմեղ մանկան, դեմքը շնորհքով, գեղեցիկ.
Մայրը նորան օրորելով` այսպես ասում էր մեղմիկ.
«Հրեշտակագեղ իմ հարազատ, քաղցրաթոթով կաքավուկ
Դեռ աչքերըդ լույս չի տեսած՝ դու մնացիր հեգ որբուկ.
Պինդ հողմերը, տոթն արևին, ցուրտ օրերը ձըմեռվան
Անտուժելի են քեզ համար, ու մարդ չի կա քեզ պաշտպան,
Ստինքը նիհար իմ չեն կարող քու պապակը մեղմացնել,
Այս անբընակ դաշտի մեջը մնացել ենք անայցել.
Դու քընած ես այժմ հանգիստ, ախ, ի՞նչ անեմ, թե զարթիս,-
Բաց իմ դառը արտասունքը այլ կերակուր դու չունիս»։
Այսպես ողբով օրորում էր մայրը թշվառ երեխին.
Ոլոռ-ոլոռ դառըն արցունք աչքից կաթում էր գետնին:
Հանկարծ հեռվանց շըշուկ եկավ աղքատ կընոջ ականջին,
Շատ չի անցավ՝ տեսավ իսկույն խումբ ասպետաց առաջին,
Խըրոխտ ձիեր էին հեծած, սպառազինած փառավոր,
Առաջներից պերճ գընում էր տշխո Հիթը ձիավոր,
Որքան նորա դեմքն էր սիրուն, գընացքը շքեղ, շնորհաշուք,
Այնքան ավել չար էր հոգին, սիրտն անըզգա ու անգութ.
Քաշեց սանձը երիվարին, կանգնեց. ասպետք նույնն արին.
Աչքը չորս կողմ դարձընելով այսպես ասաց ամենին.
«Ազնիվ ասպետք՝ ինչ որ էստեղ դուք աջ ու ձախ տեսնում եք.
Բոլորն իմն են՝ դաշտք անսահման, թավ անտառներ, գեղորեք.
Իմ հրամանիս հընազանդ են հըպատակներ անհամար,
էս աշխարհի միակ տերն եմ, արգելք չի կա ինձ համար։
Մունջ լսում էր աղքատ կինը Հիթ խաթունի խոսքերը,
Սիրտը թնդաց ցնծությունից ու փայլեցին աչքերը.
