Ահով դողով առաջ վազեց ձեռին սիրուն երեխան
Ծունր դըրած Հիթի առաջ ասաց էսպես խղճաձայն,
«Խղճա՛, խղճա՛, ազնիվ խաթուն, այս իմ որբուկ զավակին,
Որ օրնի բուն նոթի ծարավ մանացնում եմ լալագին,
Տես մարմինը մերկ է դորա, դողում է ցուրտ քամիից,
Ազնիվ տշխո, տուր ինձ լաթեր, բայց ոչ քու թանգ հալավից»։
«Այ լիրբ՝ ինչպե՛ս դու կարացիր, ասաց Հիթը, իմ մոտ գալ,
Եվ կամ միթե կարելի՞ է այս թանգ լաթերից քեզ տալ»։
«Ո՛չ, ո՛չ, խաթուն, ասաց խեղճը, քու թանգ շորը չեմ ուզում,
Բայց այն, ինչ որ դու քեզ համար ավելորդ ես համարում»։
«Ես քեզ համար ավելորդ բան չունիմ անմիտ, խելագար,
Ինձ ավելորդ ահա այս է», տըվեց նորան մի մեծ քար։
Սառած մընաց աղքատ կինը Հիթ խաթունի չար գործից,
[Ձեռքը երկինք նա բարձրացուց], արցունք իջան աչքերից.
«Ով քարասիրտ իզուր քեզմով ծանրացնում ես աշխարհը
Ինձ քար տրվիր [դու օգնություն]...
Ասաց, լռեց։ Պայծառ օրը-իսկույն դարձավ մութ գիշեր,
Ամպք գոռացին, շողշողացին օձապտույտ փայլակներ.
Սարսափեցավ Հիթ խաթունը երիվարին մըտրակեց,
Բայց, ա՜խ, իզուր, ամենևին նա իր տեղեն չի շարժվեց,
Ցած իջնել ձիեն ուզեց, ոտքերը կապ մընացին.
Ասպետներին կանչել ուզեց-լեզուն անշարժ էր բերնին.
[Ամբողջ մարմինն անզգա էր, ուժը գնաց ձեռներեն...]:
