N 136 25 Արևը մըտավ սարերի թիկունք։
N 136 27 Այսպես մտատանջ ու մըտամոլոր
N 136 20 Ծաղկել Էր աղջկա զարդարուն դիակ,
N 136 32 Ներկել էր նոցա սուրբ արյան կաթիլ։
N 136 36 Դադրեցան տրտմիլ ու էլ չի լացին։
N 136 41 Ու այնուհետև ամեն մի գարուն
N 136 45-46 տողերը անավարտ են՝
...... մինչև այսօր
...... մընաց Ծաղկաձոր։
|
|
Պահպանվել է մեկ ինքնագիր՝ ՌՊֆ, N 30, թ. 4բ-5ա։ Ինքնագրի տակ դրված է
հետևյալ ծանոթությունը. «Արտուտ կամ աբեղաձագ (ղումրի, alanda) Հայաստանի
բնիկ թռչուն է, որ արտերու մեջ դնում է յուր բունը և դեպի երկինք թռչելով երգում է բոլոր գարուն և ամառ»։ Պահպանվել է նաև մեկ ընդօրինակություն՝ ՌՊֆ, N 142, թ. 24ա:
Առաջին անգամ տպագրվել է ՄԵ, 1880, էջ 10–11։ Այնուհետ՝ ՄԲ 1881, էջ 71, և ապա` ՌՊԵ 1, էջ 191։
N 30, ՄԲ 1 Արտուտիկ՝ ինչո՞ւ կըթռչիս վեր վեր,
N 30 2 Երկինքեն կասես դու տխուր տաղեր,
ՄԲ 2 Երկինքեն կասես քո տխուր տաղեր,
N 30, ՄԲ 3 Ինչո՞ւ չես երթալ այգի ու պարտեզ,
N 30 4 Ո՞ւր քեզ դու քնքույշ ձագեր կը հանես։
ՄԲ 4 Քընքույշ ձագերդ որտե՞ղ կը հանես։
N 30 5 Ա՜խ, իմ կըսկիծը շատ է ու անբավ,
N 30 6 Իմ բարեկամը գընաց, հեռացավ,
N 30 7 Հայ հողագործն էր-իմ սերտ բարեկամ,
N 30 8 Թըշնամու ձեոքեն եղավ գաղթական.
N 30 11 Այժմ գետնի վրա ես հանգիստ չունիմ,
N 30 12 Այդոր համար ես երկինք կըթռչիմ,
N 30 ՄԲ 13 Երկինք կը թըռչիմ ցերեկ, իրիկուն,
N 30 14 Երգով կաղոթեմ ես միշտ աստուծուն,
ՄԲ 14 Երգով կաղերսեմ ես միշտ աստըծուն,
N 30 15 Որ ինձ ողորմե իր աջով գըթած-
N 30 16 Ու հայ գեղջուկին անե գերեդարձ.
N 30 17 Հայաստան բերե հայ գեղջուկներին,
|
|
Պահպանվել է երկու ինքնագիր՝ ՌՊֆ, N N 91, 136 (էջ 15) և մեկ ընդօրինակություն՝ ՌՊֆ, N 149։ N 91 ինքնագրի վերնագրի մոտ հեղինակի ձեռքով գրված է՝ «загробная, замофильная жизнь»: N 136 ինքնագրի վերնագրի տակ բանաստեղծի
