Հայ մեծատունը որ վախճանվեցավ,
Ահեղ ատենի առջև կանգնեցավ.
Նախագահըն էր սուրբ Լուսավորիչ,
Անտենի հայոց ներկայացուցիչ։
Հայ մեծատունը շատ ուրախացավ,
Որ հայ դատավոր առջևը տեսավ,
Կարծեց նա թերևս հայն հայի համար
Դատաստան կանե ոչ շատ անաչառ։
Բացվեցավ ատյան, սուրբ Գրիգոր ասաց՝
«Մա՛րդ դու, պատմե՛ ինձ վարքդ սրտաբաց»։
Հայ մեծատունը բերանը բացեց,
Ու սուրբ Գրիգորին մեր այսպես պատմեց.
Սերած եմ, տեր իմ, ես ազնիվ ցեղե,
Ժառանգությունս Մերձ-Հաղբատ գեղ է...
Այդ մանըր բաներն են այժմ անպետք...
(Ուշք չի դնելով նորա խոսքերին)
Ուստի՝ մականունն իմ է Հաղբատ-բեկ,
Տըղա օրերես ես ուշիմ էի,
