Ինձ ու իմ շահը միշտ սիրում էի,
Ուսմանս՝ ժըրաջան, պաշտոնիս արթուն,
Վարքովս` մարդոց աչքն էի մըտնում.
Մեծավորները իմ շատ սիրեցին
Ու ընկերներես ինձ շուտ ջոկեցին...
Որդյակ, այդ բաներն ինձ չեն հարկավոր...
(Ուշք չի դնելով նորա խոսքերին)
Տըվին աստիճանք, խաչեր պատվավոր...
Ո՜վ մարդ, չասացի՞ քեզ քանի անգամ,
Որ ինձ չի պատմես բաներ անպիտան.
Ասա ինձ ի՞նչ լավ գործ կատարեցիր,
Հայ ազգին ինչո՞վ ու ե՞րբ օգնեցիր,
Քաղցած վայրկենին տըվի՞ր նորան հաց,
Սրբեցի՞ր աչքերըն արտասուքե թաց,
Երբ որ նա մերկ էր՝ հալավ շնորհեցի՞ր,
Բանտե, կապանքե հայ ազատեցի՞ր.
Երբ տեսնում էիր դու մի հայ թըշվառ,
Գութըդ շարժո՞ւմ էր գեթ նորա համար,
Պողպատե սուրըդ ի սեր հայրենյաց
Գոնե մի անգամ ցուցի՞ր թշնամյաց.
Քու հայրենիքը՝ թըշվառ Հայաստան,
Քեզ տեսա՞վ մի օր իր արի պաշտպան.
Հինգ միլիոն հայի հեք դրությունը
Քամե՞ց երակիդ կաթիլ արյունը...
