ՅԱՌԱՋԱԲԱՆ
Ան մեղուն, վօր մենք կըճանչնանք, էվէլքի ատէնները շինտըխվան պէս սիրտօտ ու անվախ չէր. նա մէկ խեղճ, վախկօտ, ամենէն քաշված, ամենէն զըրկված ճանճ էր. վօ՛ր ճանավարը հասավ` վրան կիյնէր, կըծեծէր, օղորմելիին իրեն պունէն փախ կուտար, ու նարա ժողված մեռղը կառնէր, կուտէր: Մէկ խօսքով աշխըրքիս էրեսի էնկ տանճըված ու ետ ծըքած ճանճն էր նա։ Մէկ օր մեղուն կէրթա Դիոսին, պէթէր կըկանկըտի իրեն չար պահթէն, ու կըխընթըրվի, վօր ատպէս անտէր չի ծքէ, մէկ օղորմութիւն անէ ու նարա տէրը ըլայ` մէկալ չար ճանավարներուն տիմաց։ Դիոսը կընայէ մեղուին վըրան ու կըխնտայ։ «Վրաս ինչո՞ւ կըխընտաս», կըհարցունէ մեղուն։ - Անօր համար կըխնտամ, կասէ Դիոսը, վօր ես քեզի ճանճերուն մէչ էնկ-պանուկը ու ֆայտալըն արիլ իմ, տուն կէնէ ինծիմէն անգոհունակ իս։
«Կիտիմ, կասէ մեղուն, վօր տուն ինծի պանուկ ու ֆայտալը ստեղծիլ իս, ամա ատ ինծի ի՞նչ շահ, վօր ես անտէր իմ»։
- Քեզի վօ՞վ ասաց, վօր տուն անտէր իս, ասաց Դիոսը։
«Հապա ի՞նչ, ասաց մեղուն, տուշմանիս հետ ես ինչո՞վ կըռվիմ, մարթը ծեռքը օխ ու մըզրախ ունի. ասլանը ու խափլանը մազալը թաթեր ու ճանկեր ունին, կալը ու այուն ամուր ու սուր ակռաներ ունին. խարախուշը ու խըռղին էրկաթի պէս կուտուցք ունին. օցը պերանը աղու ունի. հապա ե՞ս, օղորմելիս, ի՛նչ ունիմ։
-Տուն ալ, ասաց Դիոսը, մարթու պէս մըզրախ ու օցին պէս աղու ունիս, ամա չիս տեսնուլ, զէրէ առչեվտ չէ, էտեվտ է։
Ատ օրէն միամիտ ու վիզը ճուկ մեղուն կիմանայ, վօր ինքը աշխըրքիս էրեսը օղորմելի ու անտէր չէ էղիէ է. ու աղյի էտեվէն կախված փուշը, վօր նա սիֆթէ մէկ ֆայտասըզ պան կիտէր, իրեն էնկ-իւմէտլը տէրն է էղիլ է։ Ու ատկէ էտեվ ճանավարները չէ՛քի նարա կըզրկին եա կըվախցունուն, հապա ինքերը նարամէն կըպաշլային վախնալու։
