Թանկնոց ռիսաք ու էքիփաժ
Առաններըտ շարեցիր...
Վըրատ մէկ գէշ խոսք քալած չէ՛,
Օրինակ իս ամենուն...
-Ամա տեղըտ շատ լային-նը,
Վայն էկիլ էր մեր կուլխուն։
Սուսիկ–փուսիկ տուն կընայիս
Ամպահթ մարթու տանճանքին,
Սուսիկ-փուսիկ մըտիկ կանիս
Հալխի հազար կանկատին.
Ու հրեշտակի թէմիզ սիրտով
Կըմըտնիս տուն ռահաթ քուն...
-Թէ վօր տեղըտ շատ լային-նը,
Վայն էկիլ էր մեր կուլխուն։
Սուսիկ-փուսիկ օրըտ անցավ,
Տուն ծերացար ու մեռար,
Առօք-փառօք պատընքվեցար
Ու գերեզման տարվեցար.
Հօքուտ տըւին շատ օղորմիս,
Կադատ, զէրտէտ կուշտ կերան,
Տարի ու կէս անցած-չանցած`
Հիշատակըտ ալ մօռցան։
Չէլին օրթան մէկ օպա կա,
Հարցնօղ չի կայ. «Աս ի՞նչ է,
Տակը պառկօղն շո՞ւն է, մարթ է»...
Ասված վըկայ պելլի չէ՛...
Ա՜խ, հայ-ախպար, ես խօրթ կասիմ,
Մեխկընալու տուն մարթ իս,
Փիթուն օրը «հօքիս» կասիս,
Ամա հօքին միս կիտիս։
