Մեր հալխին եուվը ես թէզ հասկըցայ,
Կեանքի տիւզէնը աղէկ սորվեցայ.
Հօքի, խըճմըտանք, խելք, պարի անուն՝
Սիրած պանը չէ՛ մեր խեղճ հայերուն։
Սիֆթէ էմճէիս էրկըթէ քասսան
Չաթաչա՜թ պացի, կօղցայ բաւական.
Կիտիք քի ինծի Զիպի՞ր խըրկեցին.
Ծեռքըս ճէհէզով մէկ կէնճ հարս տուին։
Տէպի ցուրտ սէմթը էլլայ խըռիթի,
Աղլի թուխտերէն շատ սիւրմիշ արի.
Կիտիք քի ինծի խա՞լպ, շալվէ՞ր ասին.
Հա՛ման ան տարի կլասնի ընտռեցին։
Տահա ռաստ էկած չէ՛ հէչ մէկ անքամ,
Մոսկօֆէն պարտքըս չիկօտռած ետ գամ,
Կիտիք քի մարթիկ էրեսրս թուքի՞ն,
Աս քանի՜ ժում է փռիսեաժնօյ կանին։
Բոլնութքիս մեչը կայ մէկ գէշ ինատ,
Լալ կօրծի առչեվ տընել քարէ պատ.
Կիտիք քի հալխը ինծմէն կըզըզվի՞,
Ամեն տեղ Թօռմազն անթամ կընտըռվի։
Տահա պատահած չէ՛ հէչ մէկ անքամ,
Վօր զիաֆէթէ ես այնըխ ետ գամ.
Կիտիք քի հալխին ատ պէթէր զը՞թ է.
Չիմըտած-չէլլած տեղըս խիստ խըթ է:
