Մէկ աղէկ կօրծի եփ մարթիք թօփ լան,
«Պօ՜շ պան է», կասիմ ու քէտէր կըլամ,
Կիտիք քի ինծի մէշէն փա՞խ կուտան,
Տահա ռաստ էկած տեղն կօլօխ կուտ ան։
Ազգին եարտըմի ես չունիմ ատէթ,
Պօշ պանի կուտամ տաս-քըսան մանէթ.
«Արածըտ գէշ է» մէմը թօ ասին,
Հա՛ման սաղ քաղաք վօտքի կըհանիմ։
Անպէս մեխք չիկայ, վօր արած չիլամ,
Ունիմ-չունիմըս ալայն է հարամ,
Կիտիք քի մարթիք ինծի քըրֆեցի՞ն.
Էկօղ-կընացօղ շէմքըս մաշեցին։
Քապիկ-քապիկով հելալ ու հարամ,
Պանքը ստակ տըրի` վըրան կըտողամ,
Հալխին շմարք կանիմ քի՝ «ծեզի պիտ տամ»,
Խափելէն տայմա ես կլասնի կըլամ։
Աղա՛, աս է քու թամամ սիւրէթը,
Աղա՛, աս է քու բնութքն ու ատէթը.
Ու ատկէ էտեվ մարթիք կարմըննան,
Վօր տակն ու վըրա էղաւ Նախչըւան։
