Ե՞փ պիտ լա վերչը ամառվա թօզին,
Կիւզի պաթախին, ծըմեռվա պուզին.
Արի՛, հասարակ, ստակ մէյտան հանինք,
Նախչըւան ծարէ-ծար քարվածք անինք։
Թօռմազ-աղան մէչ մըտաւ,
Քարվածքներըս վերչացաւ:
Ժամի ազպարին պատը փըթիլ է,
Տաւար արծելու մէկ չէթ էղիլ է,
Ժամին ըստակը այեամիշ չանինք,
Ժամին պուտուտը տեսօք պատ անինք։
Թօռմազ-աղան մէչ մըտաւ,
Ժամին պատը եօխ եղաւ։
Հարուր տարի է, վօր խեղճ հայ տըղաք
Կըմեծնան ինչպէս անբան աւանակ.
Հասարա՛կ, մեր խեղճ տըղոց մեխկընանք,
Մէկ օրինավոր վարժատուն պանանք։
Թօռմազ-աղան մէչ մըտաւ,
Վարժատունը փակվեցաւ։
Ի՜նչ կածուկըրակ ու տաւարի ցաւ
Աս Թօռմազ-աղան մեր կուլխուն էղավ.
Տահա մէկ տարի մեր մէչը մընայ,
Փիթուն քաղաքըս կըչայ վերհանա։
Վա՜յ մեր կուլխուն, Թօռմազին
Նօրէն կլասնի ընտռեցին։
