— Չէ՛, Սուսամբար, թե ինձ սիրում ես— պատասխանի՛ր։
— Դատարկ-դատարկ քիչ խոսիր, քեզանից կխռովեմ։
— Աստծուդ սիրես, դու — քո միակ եղբորդ արևը։
— Ո՛ւֆ, դե իհարկե այդպես է։
— Ի՞նչպես, ինքնասպանները դժո՞խքն են ընկնում։
— Հա՛։
— Թե մեղք էլ չունենան, արդար լինե՞ն։
— Էլ արդա՞րս որն է։ Սպանությունից հետո էլ ինչ արդարություն մնաց։
— Ուրիշի չի սպանում հո, իրան է սպանում էլի։
— Հապա ինքը մարդ չի՞։
— Բայց ինչո՞ւ առանց դատաստանի։
— Հերիք է:
— Ասա՛, եթե ինձ սիրում ես։
— Ինքնասպանի համար դատաստան չկա։ Մենք արարիչ աստուծո պատկերով ենք ստեղծված։ Մարդասպանը աստուծո պատկերն է սպանում ու նրա դատաստանով է դժոխք դնում։ Սայց երբ որ մարդ ինքն իրան է սպանում, նա դիտե՞ս ինչ է ասում աստծուն։
— Ի՞նչ։
— Տես, ասում է, ով աստված, քեզանից այնքան ամաչամ եմ, որ քո պատկերովդ ինքս էլ չեմ ուզում ապրել։
— Մեղա, մեղա քեզ, տեր աստված, դու չարը խափես,— շշնջաց Սասանը հառաչելով և երեք անգամ երեսին խաչակնքելով։
— Ինչո՞ւ համար էիր հարցնում։
— Հենց այնպես։
— Տեսնում ես, որ մեր տերտերներն էլ ինքնասպանին օրենքով չեն թաղում։ Հիմա դու ասա՛. որ մի մեռել առանց «համբիսկի» թաղվի, էլ նա ի՛նչ երեսով պիտի ահեղ դատաստանի առաջ կանգնի։
— Փառք քեզ աստված, դու բարին առաջես,— ասաց կրկին Սուսանը և հետո ընկավ մտատանջության մեջ։ Մինչդեռ կանանց բաժանման մեջ նորահարսը յուր ընկերուհու հետ զբաղված էր այս մռայլ խոսակցությամբ,
