աղջկան, բռնեց նրա գլուխը, նայեց երեսին։ Հետո վազեց դուրս, սառը ջուր բերեց, սրսկեց երեսին։
Սոնան մի փոքր սթափվեց։ Բայց ի՜նչպես գունատ էր, և ի՞նչպես դողում էր։ Նա ընկավ մոր գիրկը, երկու ձեռներով ամուր սեղմեց նրա պարանոցը, կրկնելով․
— Միր հեռանար, մի՛ հեռանար ինձանից…
— Անե՛ծք քեզ, չար սատանա, անե՛ծք քեզ չար սատանա,— կրկնում էր հացթուխը, խաչակնքելով մերթ իր, մերթ աղջկա երեսը։— Կորի՛ր,— դարձավ ամուսնուն— կորիր այս տնից, անաստված, անսիրտ, անհոգի, դու սպանեցիր երեխայիս…
|
Այս ձայնը սթափեցրեց Սոնային։ Նա մի վայրկյան գլուխը բարձրացրեց մոր կրծքից, ականջ դրեց ինչպես մի սոխակ, երբ քաղցր սուլոցի ձայն է լսում, հետո վազեց դուրս։ Կարծես այնտեղից գալիս էր նրա համար մի երկնային օգնություն։
— Սոնա խաթուն, ե՛կ, ե՛կ, քեզ համար նշխարք եմ բերել։
Գիժ-Դանելը մի կտոր թղթի միջից հանեց նշխարքի մի փշրանք, դրեց իր շրթունքներին, հետո ճակատին և ապա տվեց Սոնային, ասելով.
— Հիսուս քրիստոսի զորությունը քեզ պահի, պահպանի… Բա՜հ աղջի, ինչո՞ւ ես դողում, սպրդնել ես… Շուշան բաջի, Սոնա բալիս ի՞նչ է պատահել։
Հացթուխը, արտասուքը աչքերին, կանգնած էր խրճիթի շեմքի վրա և նայում էր Սոնային ու խենթին։
— Գնա՛նք ներս,— ասաց խենթը, բռնելով Սոնայի ձեռից։
Աղջիկը խլեց նրանից իր ձեռը և հեռացավ խրճիթից։
— Բա՛հ, ումի՞ց ես վախենում, ասա, ես ցույց կտամ քեզ վախեցնողին, պատառ-պատառ կանեմ, հում-հում կուտեմ։
