Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 1.djvu/55

Այս էջը սրբագրված է

— Կտանեմ ծովը կթափեմ , բա՛ս, հետո թող նրանք գնան տեսնեմ, ինչպես կարող են իրանց աղջկերանց, հարսներին զառ ու զառթոֆի, ոսկի ու արծաթի մեջ պահել։—Հա', բաս այսպես կանեմ,— շարունակեց Սուսամբարը տաքացած:—Դո՛ւ ինչ կանես, Սուսան, որ մեղա աստուծո, մեղա աստուծո (երեսին խաչակնքելով), մի օր աստված լինես։


— Ոչինչ չեմ անիր:


— ՉԷ էլի, ասա տեսնեմ, ինչ կանես։


— Ձեռ քաշիր, դատարկ֊դատարկ մի դուրս տալ, մեղք է։


— Չէ, մատաղդ լինեմ, Սուսան ջան, ասա'։


— ԷԷ՛։


— Զըխկո'ւու, լեզվիցդ հո քրեհ չեն ուզում, մի խոսք ասա պրծիր էլի։


— Հարուստներից կառնեմ ու քեզպեսներին կտամ, որ ուրիշներին չի նախանձեն, այ ինչ կանեմ։


— Ախար իմացա, որ խելոք բան չես կարող անել,— ասաց Սուսամբարը, ներողամտաբար ժպտալով։


— Ինչո՞ւ։


— Թե որ ինձ տաս, ես իսկի քո ռեխիդ մտիկ էլ չեմ անիլ, այ ինչու։


— Կփարթամանա՞ս։


— Բաս չէ, իսկի քեզ հետ չեմ էլ խոսի Օհանջանանց Զառնշանի պես։


— Չէ, Սուսամբար, որ ինձ տան, ես իսկի էլ չեմ փարթամանալ։ Փողը ի՞նչ է, ձեռի կեղտ, այսօր կա, էգուց չկա։ Հայրս ասում է. մարդս պիտի իստակ անուն ունենա։


— Հայրդ ասում է ասում, բայց չի իմանում, որ առանց փողի մարդ չի կարողանում իստակ անուն պահել։


— Ինչպե՞ս։


— Ա'յ ինչպես: Դու ճանաչոմ ե՞ս Ջավահիրի հորը, չմուշկ կարող Վարաքին։


— Լսել եմ։ Հայրս նրան գովում է, շատ հալալ ու նամուսով մարդ է։


— Եկ տես, որ քո նամուսով մարդը հիմա ինչ է արել։


— Հը՞մ։