— Զբաղված, — գոչեց Պյոտր Սոլոմոնիչը կիսահեգնաբար, — Բարաթյանը զբաղվա՛ծ, այդ առաջին անգամն եմ լսում։
Նրա հեգնության մեջ երևում էր մի տեսակ ատելություն դեպի երիտասարդը։ Ատելություն, որ նա չէր էլ աշխատում թաքցնել։ Օրիորդ Գայանեն մյուս սենյակից ներս եկավ։ Նրա աչքունքը կիտվեցին, երբ տեսավ, որ Դիմաքսյանը մենակ է եկել. երևում էր, որ նա էլ սպասում էր Բարաթյանին, ինչպես տիկինը։
Պյոտր Սոլոմոնիչը շարունակեց խոսել Բարաթյանի մասին։
— Հայր ու որդի մի խնձոր են երկու կտոր արած։ Ես նրա հոր հետ միասին եմ ուսում առել գիմնազիայում Վորոնցովի ժամանակ։ Առհասարակ Բարաթովները հայտնի պտուղներ են...
Դիմաքսյանը խոսակցության նյութը փոխեց։ Նա հետաքրքրվեց քաղաքային գործերով։ Եռանդուն իրավառուն, կարծես, հենց մի այդպիսի բան էր սպասում, որ ցույց տա, թե ինքը որքան ազատամիտ քաղաքացի է։ Նա պաշտպանեց ջրանցքի խնդիրը։ Նա խոսեց ձիաքարշ երկաթուղու օգուտների մասին, ծաղրեց մի քանի իրավասու հռետորների, գովաբանեց քաղաքագլխին։ Առհասարակ հայտնեց, որ նրա ուղեղը անչափ զբաղված է քաղաքային գործերով։ Մի հանգամանք, որ սաստիկ բարկացնում էր նրա կնոջը, որովհետև Պյոտր Սոլոմոնիչը միշտ ձանձրացնում էր նրան այն բանով, որ Աննային բնավ չէր հետաքրքրում — դումայի պեսպես վճիռներով։
Վերջապես, Դիմաքսյանը հաջողեց խոսք բաց անել կանանց ընկերության մասին։ Բայց այստեղ էլ Պյոտր Սոլոմոնիչր չթողեց ոչ ոքի խոսել։ Նա ոտով գլխով ընդդեմ էր այդ ընկերությանը։
— Սուտ բան է, ի՛նչ ընկերություն, ի՛նչ մընկերություն: Մի քանի անգործ աղջիկ պարոններ հավաքվել են, ուզում են իրանց համար գործ սարքել։ Կնիկը ինչ է, որ հասարակական գործիչ դառնա։
Տիկինը այլևս չկարողացավ իրան զսպել։
