— Ի՞նչ անեմ դուրս գամ․․․
— Զբոսնեցե՛ք ծովափում, մաքուր օդ շնչեցե՛ք։ Ախ, ներողություն, կարծեմ ձեզանում ընդունված չէ առանց ամուսնու տնից դուրս գալ,— ավելացրեց գեղեցկուհին անուշ հեգնությամբ։
— Ընդհակառակը, մեզանում ընդունված չէ ամուսնու հետ տնից դուրս գալը, եթե ակնարկում եք ասիական բարքերը։
— Այո՞, չգիտեի, մեզանում այսպես էլ կարելի է, այնպես էլ,— նկատեց գեղեցկուհին, աչքերը խորհրդավոր թարթելով։
Եվ գլուխն անուշիկ շարժելով, բաց արավ մետաքսյա հովանոցը, մի ձեռով վայելչագեղ բարձրացրեց շրջազգեստի փեշերը, հեռացավ կանչելով.
— Մոպսի՜կ, մոպսի՜կ․․․
«Մեզանում այսպես էլ ընդունված է, այնպես էլ», կրկնեց Անուշը մտքում։ Այո՛, ձեզանում ընդունված է, ինչո՞ւ մեզանում — ո՛չ։ Ինչո՞ւ միայն հայ կինը լուռ ու մունջ դիմանում է ամուսնու անառակություններին և չի ուզում նրան պատմել։ Ինչո՞ւ միայն նրա համար է այնքան դժվար դավաճանել ամուսնական առագաստին։ Երևի դա անկրթության և վախկոտության նշան է...
Զանգակի հնչյունն ընդհատեց նրա մտքերը։ Ցնցվեց, ոտքի կանգնեց։
Եկողը Միքայել Ալիմյանն էր։
Լուռ հրավիրեց երիտասարդին նստել դեմուդեմ։ Խոսեցին դիմացի հարևանուհու մասին։ Միքայելը ծանոթ էր զույգին և նոր հանդիպել ու խոսել էր գեղեցկուհու հետ։ Գիտեր նրա պատմությունը, գիտեր շատ ուրիշ համանման պատմություններ։ Եվ այն, ինչ որ մի քանի րոպե առաջ անցնում էր Անուշի մտքով, այժմ բացարձակ ասաց Միքայելը։ Ասաց և համարձակ պախարակեց հայ կնոջ երկչոտությունը։ Նրա ոճը և՛ հեգնական էր, և՛ լուրջ, և՛ հանդուգն։
Անուշը չէր հակառակում նրա ասածներին, միայն երբեմն անուշ կատակով արտասանում էր․ «լավ, հերիք է,
