— Ուշքի՛ եկեք, աղա, ուշքի եկեք...
Բանն այն էր, որ Պետրոսը չէր զգուշացել սենյակի երկրորդ դռները փակելու և տիրուհու հուսահատական աղաղակներին ներս էր վազել խոհարարը։ Պետրոսն ուզում էր կնոջը խեղդել. և կխեղդեր, այնքան կորցրել էր իրեն։ Նրա թևերից բռնեցին, հետ քաշեցին։ Եվ ո՜վ, խոհարարը. ի՜նչ անպատվություն, ի՜նչ խայտառակություն Պետրոս Ղուլամյանի անվան համար։
— Թո՛ղ ինձ, թո՛ղ ինձ,— գոռում էր Անուշը...
Եվ նա վազեց դեպի դռները։ Նա ուզում էր փախչել։ Օ՜հ, ոչ, Պետրոսի ձեռքից փախչելն այնքան էլ դյուրին չէ: Ոչ մի քայլ այս սենյակից, առանց խոստովանելու, թեկուզ ծառաների ներկայությամբ։ Է՜հ, միևնույն է, երևի նրանք առանց այն էլ բոլորը գիտեն...
— Ինչ ուզում ես արա, խեղդի՛ր, սպանի՛ր... ոչինչ չեմ ասիլ...
— Կասես, կասես, շան ծնունդ...
— Մեղավորը դո՛ւ ես, ինը տարի ինձ տանջել ես, չեմ ապրել ոչ մի օր, ոչ մի օր...
— Ով էր քեզ ուժով այստեղ բերում, ինչո՞ւ եկար...
— Խաբվեցի, դու ինձ խաբեցիր...
Եվ, շունչն ուղղելով, նա ավելացրեց.
— Եթե ես մեկին եմ սիրել, դու հարյուրին...
— Լռի՛ր, անզգամ...
— Անզգամը դու ես, դու ինձ խաբել ես հազար անգամ, ես միայն մի անգամ... Սպանիր, եթե ուզում ես, բայց անզգամը դու ես։ Չէ, չէ, չէ, դու քո երեխաները վերցրու քեզ, ես քո կնիկը չեմ, հերիք է, ինչքան տանջեցիր...
Նա դարձյալ քայլերն ուղղեց դեպի դռները։
Պետրոսն այս անգամ հարձակվեց նրա վրա ավելի կատաղի։ Թավալեց հատակին... Անխնա հարվածում էր հանցավոր կնոջը ոտներով ու բռունցքներով։ Եվ միայն այն ժամանակ հեռացավ նրանից, երբ կինը վերջին ճիչն արձակելով, ուշաթափվեց, մնաց անշարժ, երեսն ի վեր, մազերը սփռված գորգի վրա...
