— Ինչ կարող եմ ասել, նոր ծանոթացա։ Ո՛չ, սխալվում է կառապանը, մենք շեղվեցինք ճանապարհից։
Միքայելը դարձյալ ձեռնափայտով խփեց կառապանի թևին և դարձյալ ինչ-որ ասաց։
— Ինչո՞ւ ռսերեն չեք խոսում,— հարցրեց Շուշանիկը։
— Հասանը ռսերեն չգիտե․․․ Օրիորդ, ընկերներս ձեզ տեսան և հիացան։
Շուշանիկը կարմրեց, ոչինչ չասաց։
Հանկարծ կառքը կանգ առավ։ Կառապանը ցած իջավ։
— Ի՞նչ պատահեց,— հարցրեց Շուշանիկը։
— Անձրև է սկսվում, հրամայեցի ծածկոցը բարձրացնել։
— Օ՜օ, ո՛չ, ո՛չ, անձրև չկա, ես անձրևից չեմ վախենում, ես սիրում եմ անձրևը...
— Շատ լավ, կիսով չափ կծածկի, Հասանը գիտե․․․
Կառապանը ծածկոցը բարձրացրեց մինչև կեսը և նորից նստեց իր տեղը։
— Օրիորդ, դուք քաղաք երբեք չե՞ք գալիս։
— Մի երկու անգամ գնացել եմ։
— Ինչո՞ւ այդպես քիչ։
— Զբաղված եմ։
— Գիտեմ, լսել եմ, ձեր հիվանդ հորն եք նայում։ Խե՜ղճ մարդ։ Ասում են մի ժամանակ շատ հարուստ և առողջ է եղել։ Անկեղծ ցավում եմ...
Այս խոսքերը շարժեցին Շուշանիկի սիրտը։ Ո՛չ, երևի սխալված է, երևի այդ, ըստ երևույթին, եսական երիտասարդը եղբոր պես բարեսիրտ է և զգայուն։
— Այս հանքերում ապրելով մարդ կարող է վայրենանալ, օրիորդ, դուք զուր եք հասարակությունից փախչում։ Քաղաքում ազգականներ կամ բարեկամներ չունե՞ք։
— Ո՛չ։ Տիրեց րոպեական լռություն։ Կառապանը հետ նայեց․ հարցնում էր, որ կողմը քշել։
— Թատրոն սիրո՞ւմ եք,— հարցրեց Միքայելը, կառապանի վրա մի բարկացկոտ հայացք ձգելուց հետո։
— Սիրում եմ միայն դրամա։
