լուռ խոսում էր իր հարստության հետ, որպես մենասեր իմաստունն իր մտքերի հետ։
— Հրաշք է, տղա չէ,— անգիտակցաբար շշնջաց Աթանեսը իր կնոջ ականջին, բռնելով նրա թևը:
Նա կամացուկ մոտեցավ որդուն: Վարդանը գլուխը բարձրացրեց և իսկույն երկու ձեռներով ծածկելով դրամը, գոչեց.
— Չե՛մ տա, չե՛մ տա, ո՛չ ոքի չեմ տա։
Նրա ձայնը, աչքերը, նրա ամբողջ կերպարանքն արտահայտում էին ութսունամյա վաշխառվի ոսկեմոլությունը։
— Ո՞րտեղից են այդ փողերը,— հարցրեց հայրը։
— Չեմ ասի, կծեծես ինձ։
— Դախլի՞ց ես դուրս բերել։
_ Ոչ։
— Գողացե՞լ ես։
— Ոչ. գողությունը մեղք է։
— Հապա որտեղի՞ց են այդ փողերը։
— Հավաքել եմ կոպեկ-կոպեկ, իմ աշխատածն է։
— Քո աշխատա՞ծը,— զարմացավ հայրը,— դու ինչպե՞ս ես փող աշխատում, ասա, թե չէ կթակեմ...
Վարդանը ստիպվեց գաղտնիքը պարզել: Բանն այն է, որ մայրն ամեն օր նրան ուղարկում է մերձակա խանութը տան համար զանազան մանր-մունր բաներ գնելու՝ սապոն, մոմ, լեղակ, լուցկի, գետնախնձոր, սոխ և այլն։ Վարդանն ամեն անգամ աշխատում է մի քանի կոպեկներ հետ դնել իր համար, և ահա չորս-հինգ ամսվա մեջ գոյացել է այդ գումարը։
— Բայց ինչո՞ւ դախլի մեջ չես գցել, ջոկ ես պահել,— շարունակեց իր հարցուփորձը Աթանեսը։
— Ուզում եմ իմանալ, ամիսը որքա՞ն եմ աշխատում։
— Բայց դա աշխատանք չէ, գողություն է,— ասաց Գյուլումը, միանգամայն զարմանալով այդ փոքրիկ շահագործողի հակամանկական սառնասրտության վրա։
— Իսկի էլ գողություն չէ, առուտուր է,— պատասխանեց Վարդանն ամենայն լրջությամբ,— խանութպանից գնել եմ
