— Հրամայեցե՛ք,— ասաց երիտասարդը զարմանալով:
Պետր Ստեփանիչի խոսքերը նրան մի փոքր վախեցրին:
«Չլինի՞ թե ուզում է ինձ դուրս անել», մտածեց նա իսկույն:
— Գիտե՞ս ինչ, Սմբատ, դու վաղուց ինձ խնդրել ես որ ռոճիկդ ավելացնեմ, այնպես չէ՞:
— Այո՛։
— Եվ ես խոսք եմ տվել, բայց մինչև օրս չեմ կատարել խոսքս։
— Այո՛։
— Դու ընտանիք ունի՞ս։
— Հայր, մայր և երկու քույր։
— Ինչտե՞ղ են։
— Շուշում։
— Հը՛մ, ինքդ խոմ պսակված չե՞ս։
— Ո՛չ
— Նշանված ե՞ս
— Ո՛չ:
— Հը՛մ... ուրեմն էլի մի ահագին բեռ կա մեջքիդ վրա,— ասաց Պետր Ստեփանիչը կարեկցաբար։
— Այո՛, ես էլ հենց այդ պատճառով էի ձեր հրամանոց խնդրել ռոճիկս ավելացնել։
— Այո՛, գիտեմ որ ամսական քառասուն մանեթով դժվար է ընտանիք կառավարել։ Բայց գիտե՞ս, Սմբատ, ինչու չեմ մինչև այժմ խնդիրդ կատարել։
— Ո՛չ, չգիտեմ։
— Որովհետև քեզ համար ես ուրիշ բան եմ մտածում։
Սմբատը ոտից գլուխ լսողություն դառավ։
— Ես ուզում եմ այնպես անել, որ դու ժամանակով օրինավոր մարդ դառնաս և ոչ թե ամսական հինգ կամ տասը մանեթով ռոճիկդ ավելացնել։
— Շատ շնորհակալ եմ, Պետր Ստեփանիչ շատ շնորհակալ եմ...
Երիտասարդը բարձրացավ տեղից, գլուխ տվեց Դոլմազովին և կրկին նստեց։
— Թեև, Սմբատ, երբեմն դու էլ ինձ բարկացնում ես, բայց վատ տղա չես։ Չորս տարի է, որ ինձ մոտ ծառայում ես, ես
