Այս էջը հաստատված է
հը՛մ, ասի՛ր,— կրկնեց Քամայլանը, բոլոր ուժով թափահարելով պառավին։
— Իծանիրդ...
— Սուս, սուս, դուրս եկ, գնա, քունս տանում է, դո՛ւրս։
Նա պառավին հրեց սենյակից դուրս և դուռը փակելով, պառկեց երեսի վրա անկողնում։
— Ի՞նչ եմ անում, ի՛նչ եմ անում,— կրկնում էր նա անդադար։ Եվ մի ամբողջ ժամ նա մնաց այդպես պառկած։ Վերջապես, քունը հաղթեց նրան։
Առավոտյան պառավ Քեթևանը, վախվխելով դուռը բաց արավ և մի ոտը սենյակի ներսումը, մյուսը դրսում, հարցրեց.
— Վո՞ւնցիս:
— Գլուխս ցավում է, տաքացրել եմ, դեդի, մի հաքիմ կանչել տուր,— պատասխանեց Քամալյանը, վերմակով ծածկելով իր գունաթափ դեմքը և երեսը շուռ տալով պատին...
