Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/255

Այս էջը հաստատված է

արդեն տրտնջում էին։ Իսկ այստեղ տակավին գրեթե անշունչ ընկած էր նրա մայրը։

Նա դարձավ կոնդուկտորին.

— Թողեք իրեղեններս ցած բերեն։

Նույն վայրկյանին Հռիփսիմեն բոլորովին սթափվեց։ Նրան կառք դրեցին՝ տուն տանելու։ Նա կրկնում էր.

— Մի՜ գնար, մի՜ գնար։

Եվ Սմբատը պատասխանեց.

— Ո՛ւր կարող եմ գնալ...

Հետո, երեսը մի կողմ դարձնելով, որ աչքերի արտասուքը թաքցնի, ցածր ձայնով, այնպես որ միայն ինքը կարող էր լսել, արտասանեց.

— Այս թանկագին շղթան անկարելի է փշրել...