խաբուսիկ երևույթ համարել, եթե զույգի հետևից չտեսնեի Մարթայի մորն ու Սերգոյին։
— Որդի, այդ դո՞ւ ես,— կանգնեց իմ առջև Մարթայի մայրը, թասակրավն ուղղելով։
— Դո՞ւք, այստե՞ ղ,— գոչեցի ես անկեղծ ուրախությունով։
Սերգոն ձեռս ամուր սեղմեց։ Թե՛ նա և թե՛ նրա մայրը հագած էին նոր հագուստ. առաջվա աղքատության հետքը չէր երևում նրանց վրա։ Մայրը, մի քանի հարց տալուց հետո, շտապով գնաց աղջկա հետևից։ Իսկ որդին մնաց ինձ մոտ։
— Մենք այժմ այստեղ ենք ապրում,— պատասխանեց Սերգոն իմ զարմացական հարցին։— Մեծ եղբայրս մեզ այստեղ բերել տվեց, մեր գործերն այժմ հաջող են գնում, ես էլ հաշվապահ եմ մի բուրժուայի կանտորում։
Այդ բոլորն ինձ համար այնքան հետաքրքրական չէին, որքան Մարթայի վիճակը։ Նա առողջացե՞լ է, ինչպե՞ս։ Ես ուզում էի հարցնել եղբորը, բայց ինչպե՞ս։
Ներկայացումն սկսվեց։ Սերգոն շուտով հեռացավ։ Ես մտա դահլիճ և, աչքերով որոնելով Մարթային, տեսա նրան հետևի էժան օթյակներից մեկում նստած։ Արմունկը հենած օթյակի կողքին, նա մտիկ էր անում մերթ բեմին, մերթ պարտերի հասարակությանը։ Իսկ օթյակի խորքում տեղավորված էր այն խոշոր դեմքով տղամարդը և սև հագուստով մի կին։ Ի՛նչպես փոխվել էր Մարթան, ի՛նչպես գեղեցկացել, դեմքն ինչ խելոք արտահայտություն ուներ։
Խաղամիջոցին ես նախագավթում բռնեցի Սերգոյին։
— Ասացեք, խնդրեմ,— ասացի ես, վերջապես, չկարողանալով համբերությունս զսպել,— ձեր քույրն ամուսնացե՞լ է։
— Արդեն վեց ամիս է։
Ես լռեցի։ Նա շարունակեց․
— Դուք երևի զարմանում եք․ իհարկե, իրավունք ունեք։ Այո, առողջ է, բոլորովին առողջ։ Գիտե՞ք, մայրս չէր սխալվում, սուրբ Գևորգը նրան օգնեց։
— Պատմեցեք, խնդրեմ, ես հետաքրքրությունից
