մեջ խրախուսել նեղ անձնասիրությունը և վնասակար մարդկանց խավար կրքերը, մնացյալը դուք հասկացեք...
— Եթե նրա բոլոր արածները մոռանանք,— ավելացրեց ֆիլոլոգ Գալումյանը,— անկարելի է մոռանալ հայտնի Մարդարյանի հետ հարաբերություն ունենալը։
Բարեսիրտները զսպեցին իրանց թույլ զգացումը. թերահավատները լռեցին։ Ծայրահեղներից մեկը Մարդանյանի շատ զզվալի ածականներին ավելացրեց և՛ մինը, ամենազզվելին— լրտես։ Եվ ոչ ոքի խիղճը չբողոքեց այդ անարդարության դեմ։ Մինչև այժմ Մարդանյանն ատելի էր, այժմ դարձավ քստմնելի և երկյուղալի։ Մինչև այժմ երես էին դարձնում նրանից, այժմ փախչում էին տեսնելիս։ Կարծես, նա մի թունավոր սողուն էր, կարծես, նա մի վարակիչ ժանտախտ էր։
Այս բոլորը տեսնում և զգում էր Մարդանյանը։ Այլևս նա հավատացած էր, որ յուր բարի անունն ընկել է անդունդ և ընկել է հավիտյան, անվերադառնալի կերպով։ Ո՛չ, պետք է վերջ տալ անզուսպ լեզուների անպատիժ զրպարտություններին։ Պետք է, բայց ինչպե՞ս։
Նա կորցրեց յուր նախկին սառնասրտությունը. այլևս անկարող էր կրել անիրավ հալածանքը։
Հետզհետե նա դարձավ ավելի և ավելի զգայուն։ Թվում էր նրան, որ ամենքն անխտիր ատում են իրան, ամենքը, նույնիսկ անծանոթները, նույնիսկ նրանք, որ երբեք չէին լսել նրա անունը, կասկածն օրեցօր զարգանում էր նրա մեջ, նրբանում էր և հիվանդության աստիճանին՝ հասնում։ Երբեմն նա կարծում էր, որ յուր տնեցիները, յուր հայրը, մայրը, եղբայրը, քույրերն անգամ ատում են իրան։
Նա առանձնացավ, փակվեց յուր սենյակում։ Նա չէր կամենում մարդկանց երես տեսնել։ Նա ինքն սկսեց ատել ամենքին։
Հաճախ նա միայնակ յուր սենյակում, խորհրդակցելով ինքն յուր հետ, հուզվում էր, գրգռվում, արտասվում և անիծում յուր վիճակը։ Եվ այդ հոգեկան տանջանքներն անհետևանք չմնացին։ Նա նիհարում էր օրեցօր, գունատվում և ընկճվում մարմնապես։
— Էհե՜,— գոչեց նա մի երեկո, վերջապես ուշքի գալով
