Տիկին Նազանին բարվոք համարեց ուղղակի դիմել բուն խնդրին:
— Մելա՛նիա,— ասաց նա, հառաչելով,— մի բան հարցնեմ, չնեղանաս։ Ասա՛, քեզ խելքից հանող չկա՞։ Էհ, ո՛վ գիտե, Թիֆլիսն է։
— Ի՞նչ ես ուզում ասել։
— Էհ, մեջտեղը մի ուրիշ տղամարդ չկա՞։
— Հր՜մ,— արտասանեց Մելանիան, դառնությամբ գլուխը երերելով,— գիտեի, որ ա՛յդ պիտի հարցնես։ Ո՛չ, մամա, ես ոչ ոքի չեմ սիրում և չեմ էլ ուզում սիրել, քանի որ այս տանն եմ ապրում։
— Երդվի՛ր։
— Երդվում եմ Ժորժիկիս անունով։
— Ոչ ոքի չես սիրում ու էլի մարդուդ հետ չես ուզում ապրել։ Չեմ հասկանում։ Ծեծո՞ւմ է քեզ Սամսոնը։
— Երանի թե ծեծեր...
— Հետդ վա՞տ է վարվում:
— Ո՛չ։
— Ատո՞ւմ է քեզ։
— Ընդհակառակը. հիմա ավելի է սիրում։
— Ազատություն չի՞ տալիս։
— Այնքան է տալիս, որ ես ինքս զզվել եմ։
— Սրտիդ ուզածը չի կատարում։
— Կատարում է:
— Կարելի է սիրուհինե՞ր է պահում։
— Ո՛չ, ո՛չ, մամա, այդ բոլորից և ո՛չ մեկը։
— Ուրեմն կամ ես ծերացել եմ ու ոչինչ չեմ հասկանում, կամ դու խելագարվել ես։
— Մամա՛, միամիտ մի ձևանար, դու էլ կին ես, հասկացի՛ր դրությունս։ Մի րոպե միտդ բեր այն ժամանակը, երբ դու իմ հասակի էիր։ Միտդ բեր ու երևակայիր քեզ մի հիսունչորս տարեկան մարդու գրկում։
— Հիսունչորս տարին տղամարդի համար ծերություն չէ։
— Բայց... Սամսոնը ծեր է, հասկացի՛ր, ծեր...
— Այդ ոչ ոք չի կարող ասել, նրան տեսնելով։
