Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/434

Ո՞ՐՆ Է ՄԱՅՐԸ

I

Կինը վշտանում էր առանց զավակների։ Դա նրա կյանքում մի խոշոր բաց էր, հավասար ամայության։

Վեց-յոթ տարի հուսալուց հետո արդեն կորցրել էր հավատը։ Ոչ մի բժշկություն, ոչ մի միջոց և ոչ մի աղոթք չօգնեց նրան։

Այնինչ երջանիկ լինելու համար միայն զավակն էր պակասում։ Այսպես էր մտածում Լիդիան։ Եվ Գուրգենը հավատացնում էր, թե ինքն էլ այդպես է կարծում։ Սիրում էին իրարու յուրովի, բայց հավատում էին միմյանց հավասար։

— Նա ինձ դեռ չի դավաճանել,— ասում էր Լիդիան յուր բարեկամուհիներին,— իսկ եթե մի օր դավաճանե, ի՜նչ արտաքո կարգի հանցանք կլինի գործած։ Այժմ բոլոր տղամարդիկ դավաճանում են իրենց կանանց․․․

— Նա երբեք չի համարձակվիլ ինձ դավաճանել,— ասում էր Գուրգենը մտերիմների շրջանում,— իսկ եթե մի օր դավաճանե — կխեղդեմ։

Երբեմն կրքերը բռնկվում էին այնպես, որ նրանք գրկախառնվում էին նույն անզուսպ ավյունով, որով գրկախառնվեցին յոթ տարի առաջ այն նշանակալից գիշերը, երբ Գուրգենը Լիդիային ուղեկցեց կառքով տուն։

Պատահում էր նաև, որ հագուրդ ստացած սերը նիրհում