առողջ ձայնի արծաթե հնչյունները լցրին սենյակը, որ տոգորված էր գարնանային արեգակի շողերով։
— Մի՛ ծիծաղիր, Լիդիա, ես կատակ չեմ անում։
— Ահ, ահ,— շարունակեց Լիդիան,— մարդը կատակ չի անում և ուզում է, որ ես չծիծաղեմ էլ...
— Բայց ինչո՞ւ։ Չէ որ արդեն ժամանակ է այս մասին մտածելու։
— Ո՞ր հասակում։
— Օգոստոսին կլրանա քառասունս․․․
— Հետո՞․․․
— Մահը միայն ծերերի հյուրը չէ, Լիդիա, Նրա առջև բաց են բոլոր դռները ժամանակ անժամանակ։ Իսկ հարուստներին նա այցելում է հաճախ առանց զեկուցման։
— Բայց ի՞նչը քեզ ստիպեց մտածել կտակի մասին, այս է հետաքրքրականը,— հարցրեց Լիդիան և, նայելով իրան պահարանի հայելու մեջ ոտքից մինչև գլուխ, նստեց ամուսնու գրասեղանի քով։
— Քո վիճակը, Լիդիա, միայն քո վիճակը։ Եթե ես վաղը-մյուս օրը հանկարծամահ լինիմ, դու պիտի ստանաս իմ կարողության միայն յոթերորդ մասը։ Մնացյալը կանցնե իմ քրոջը, Ելենային, այսինքն՝ նրա զավակներին։ Իսկ դու գիտես, որ ես ատելով ատում եմ նրանց, ինչպես ատում էի և՛ նրանց հանգուցյալ հորը։ Նրանք մի տարում քամուն կտան հանգուցյալ հորս քառասուն տարվա արյուն քրտինքի արդյունքը... Համաձայնվիր, որ դա շատ էլ ցանկալի հեռանկար չէ քեզ համար։
— Ուրեմն, դու ուզում ես, որ միայն ես լինեմ քո ժառանգը,— հարցրեց Լիդիան ոչ առանց ներքին անհանգստության։
— Դա իմ անկեղծ ցանկությունն է։
— Շնորհակալ եմ. այդ ցույց է տալիս, որ ես դեռ իմ հրապույրը չեմ կորցրել քո աչքում։ Բայց մի օր կկորցնեմ, և այն ժամանակ կտակդ գրել կտաս սառույցի վրա։ Երեխա՜, երեխա՜, ի՞նչ ժամանակ է մահվան մասին մտածել։ Կյանքը չի կրկնվում, մտածիր ապրելու և վայելելու մասին։
