նա ավելի խիստ եղանակով, քան հարկավոր էր և անմիջապես զղջաց։
— Դե, իհարկե, վերջին անգամն է,— համաձայնվեց Զինան և, նայելով երեխային, մատներով թեթևակի շփեց նրա երեսը,— ի՜նչ, կատարյալ տղա է։ Դե, իհարկե, այդպես էլ պետք է լինի։ Կարելի՞ է,— կամեցավ նա համբուրել նրան։
— Դուք գիտեք, որ չի կարելի։
— Հա, մոռացա։ Ես էլ կարդացել եմ մի գրքում, որ երեխաները շատ անգամ հիվանդանում են համբույրներից։ Դե, իհարկե, հիվանդ մարդիկ շատ կան։ Բայց ասում են ձեռիկը կարելի է համբուրել։ Սերժը լավ անուն է, բայց Պոլիկարպն էլ լավ է։ Ես շատ եմ սիրում Պոլիկարպ...
— Պահեցեք այդ անունը ձեր երկրորդ երեխայի համար,— ասաց Լիդիան ոչ առանց դառնության։
— Օօ, աստված մի՛ արասցե, տիրուհի, դուք ինձ անիծում եք։ Դրանից էլ ձեր ողորմությամբ ազատվեցի․ դե, բավական է, մնացեք բարով։ Չար մի՛ մտածեք իմ մասին։ Աստված վկա, ես չէի ուզում, բայց․․․ էհ սատանան խաբեց։ Շատ եմ զղջում, ամեն օր աղոթք եմ անում, որ աստված ներե։ Լավ, լավ, գնում եմ։ Թող երեխան ձերը լինի, դուք նրան ավելի լավ կպահեք։ Դե, իհարկե, ես ի՜նչ եմ․․․ Օրոր ասել էլ չգիտեմ։ Իսկ դուք այնպես լավ երգում եք, այնպես լավ, որ ես այսօր լաց եղա։ Մնացեք բարով։ Դուք բարի եք, շատ բարի։ Երբեք չեմ մոռանալ։ Թույլ տվեք ձեր ձեռիկը համբուրել, Չե՜ք ուզում։ Մեղա։ Դե, ես գնացի, մնացեք բարով․․․
Եվ նա դուրս գնաց հանգիստ, ուրախ, ինչպե՛ս հաջող առուտուր կատարած մեկը։ Նա մտածում էր միայն՝ չլինի թե տիուհին հանկարծ զղջա և տված գումարը ետ վերցնի․․․
V
Այն պահից, երբ մանուկը սկսեց թոթովել, Լիդիան օրը հարյուր անգամ հարցնում էր․
— Սիրո՞ւմ ես ինձ, Սերժ։
— Սիյում եմ, մամա, սիյում եմ։
Երջանիկ էր այլևս։ Գուգենի ապականված սիրո փոխարեն
