Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/459

Այս էջը հաստատված է

— Իմ շնորհո՞վ, ասացե՜ք խնդրեմ։

— Իհարկե։ Չէ՞ որ դուք տվիք նրանց մի բան, որ չունեին և սաստիկ ցանկանում էին ունենալ։

Հասկացա, դուք երեխայի մասին եք խոսում,— արտասանեց Զինան այնպիսի անտարբերությամբ, որ, կարծես, խոսքը մի չնչին առարկայի էր վերաբերում։— էհ, ի՞նչ են խոսում իմ մասին։

— Ձեր մասին նրանք ոչ միայն չեն խոսում, իսկի չեն էլ մտածում,— շտապեց օգտվել Ելենան, լավ ճանաչելով փարթամ ընտանիքների աղախինների շինծու գոռոզությունը:

Զինան վիրավորվեց։

— Բա՛հ,— գոչեց նա արհամարհանքով,— չեն մտածում:

Թող չմտածեն, շատ հարկավորս է։

Ելենան ավելացրեց.

— Դե, իհարկե, դուք նրանց հավասար չեք. աղախին և տիրուհի։

— Ներեցեք, ես այժմ աղախին չեմ, այլ տնտեսուհի, եթե կամենաք, իսկի տնտեսուհի էլ չեմ, այլ իշխանուհի Օրբելյանիի համար օգնական։ Չե՜ն մտածում։ Հարցրեք, ես նրանց մասին մտածո՞ւմ եմ։ Իսկի էլ չէ։ Ակն ընդ ական...

— Բայց երեխան ձերն է, ոչ թե այդ ավազակի աղջկանը,— աշխատեց Ելենան Զինայի արհամարհանքը փոխել ատելության։

— Ես երեխա չունիմ,— պատասխանեց Զինան, որին սարսափեցնում էր այն միտքը, թե մի օր այդ երեխային կարող են կապել յուր վզին։

Ելենան չհուսահատվեց։

— Այո,— ասաց նա սատանայական հեգնությամբ,— այդ էլ ճշմարիտ է։ Նրանք ձեր երեխային գնել են փողով և այժմ նա նրանց սեփականությունն է. այնպես, ինչպես այս կոշիկներն ինձ համար, կամ, այ, այն գլխարկը ձեզ համար։

Այս անգամ նետը դիպավ նշանին, բայց ոչ այն կողմին, դեպի ուր ուղղված էր։

— Գնել են, գնել են,— գոչեց Զինան, գրգռվելով,—բայց ո՞ւր են նրանց տված փողերը։

— Իհարկե, դրել եք բանկ և տոկոս եք ստանում։