Ասաց Ելենան, երերվեց աջ ու ձախ, բայց չվերկացավ։
— Ուրեմն, ի՜նչ եք ասում, դատարանին դիմել Է՞լի,—հարցրեց Զինան։
— Այ, տեսնո՜ւմ եք,— կեղծ վրդովվեց Ելենան,— ես ձեզ խորհուրդ տվեցի՜։ Չէ՞ որ ես միայն իմ կարծիքը հայտնեցի։ Աստված իմ, աստված, արի ու բարեկամական զգացումներդ հասկացրու այդ մարդկանց...
— Լավ, լավ, Ելենա Գավրիլովնա, ես ձեզ վշտացնելու համար չասացի, այլ այնպես։ Բայց ես կդիմեմ դատարանին, անպայման կդիմեմ։
Այս խոսքերի հետ Զինան աշխատեց յուր մեջ գրգռել թշնամական զգացում դեպի Լիդիան։
— Ահ, ի՜նչ հիմարն եմ ես, որ մինչև հիմա լռել եմ։ Ո՞վ է այդ կինը, ի՞նչ իրավունքով է պահում իմ երեխային յուր մոտ։ Այո, ես հենց այդպես էլ կասեմ դատարանին։ Թող ես խայտառակվեմ, բայց նա էլ կխայտառակվի։
— Այ, այդպես խոսեցեք, որ ես էլ գովեմ,— խրախուսեց նրան Ելենան,— թե չէ թշնամիներդ կարող են ասել, որ դուք պատվի զգացում չունեք։ Եվ ես ինքս ինձանից կամաչեմ, տեսնելով, որ իմ ծանոթը, որին սիրում եմ հարազատ քրոջ պես, պատվի զգացում չունե։
— Ե՞ս չունեմ պատվի զգացում,— ավելի գրգռվեց Զինան,— այդ դեռ կտեսնենք։ Ես իմ երեխային կխլեմ այդ խրտվիլակի ձեռքից և տասը հազարով էլ ետ չեմ տալ։ Նրանք կուզե՜ն, կուզե՜ն, բայց ես չեմ տալ, պրծավ գնաց։ Ի՜շ, չեն մտածում իմ մասին, կեղտոտ ասիացիներ։
— Դե լավ, Զինա, դուք ինձ էլ եք վիրավորում։ Չէ՞ որ ես էլ ասիացի եմ։
— Դուք քաղաքավարություն գիտեք, այ, եկել եք այցելյության, դուք ասիացի չեք։
Ելենան վերջապես ոտքի կանգնեց։
— Ցտեսություն,— ասաց նա,— շատ նստեցի։ Էհ, ինչ որ էլ ուզենաք անել, առանց փաստաբանի չանեք, կարող եք խաբվել: Բայց չլինի թե ջհուդ փաստաբանի դիմեք։ Ջհուդները կաշառվող են։
— Դուք հանգիստ կացեք, ինձ խաբելն այնքան էլ հեշտ
