— Օրինա՞կ,— հարցրեց Գուրգենը անհանգիստ։
— Ե՛վ դուք նրան հարբեցրել եք, և՛ սպառնացել եք սպանելու, եթե չհամաձայնվի, և՛ ֆիզիկական ուժ եք գործ դրել։ Այնուհետև խլել եք ուժով նրա զավակին ու իրան դուրս շպրտել։ Հետո հակառակ նրա կամքի, մկրտել եք երեխային լուսավորչական։
— Այդ բոլորը սուտ է,— գոչեց Գուրգենը,— սուտ է։
— Կարո՞ղ եք ապացուցանել, որ սուտ է։
— Ապացուցանելու կարիք չկա։ Նա ինքը կխոստովանի, երբ դատարանում ճակատ-ճակատի կկանգնենք։
— Լսեցեք, բարեկամ․ այդ բոլորը, իհարկե, սուտ է և գուցե այդ կինը խոստովանի էլ դատարանում, եթե թույլ տան նրան։ Բայց բանն այն է, որ նրան թույլ չեն տալ այդ անելու։ Նա յուր դատը հանձնել է այնպիսի մեկին, որի հետ այնքան էլ դյուրին չէ գործ ունենալ։ Դա հայտնի Լազմանովն է։
Եվ Սինոփյանը նկարագրեց Զինայի փաստաբանին։ Լազմանովը կամ Լազմանյանն այն քաղցած գայլերից է, որոնք իրենց ահռելի ստամոքսը առժամանակ կերակրում են դատարանների կեղտոտ փշրանքներով, սպասելով մի չաղ որսի, որպեսզի իրանց սուր ճանկերով հոշոտեն նրա մարմինը։ Նրանք հանձն են առնում ամեն տեսակի գործեր՝ լինեն այդ գործերն արդար թե՛ անարդար, մաքուր թե՛ անմաքուր։ Միևնույն ժամանակ իրենց օրորում են դիպվածների քաղցր հուսով։ Հանկարծ կույր բախտն յուր անիվը շուռ է տալիս նրանց կողմը և հագուրդ է տալիս նրանց ախորժակին։
— Ես ճանաչում եմ մի քանիսին,— շարունակեց Սինոփյանը,— որոնք երկար տարիներ ապրել են կես-կուշտ, կես-քաղցած և մի օր հանկարծ գտել են մի միամիտ զոհ և, կողոպտելով նրան, ապահովել են իրենց զազրելի գոյությունը։ Այդ տեսակ մի զոհ կարող եք դառնալ դուք ներկա դեպքում։ Հետևաբար ձեր գրպանին սպառնում է մեծ արշավանք․․․
— Ուրեմն այդ Լազմանովին կարելի՞ է կաշառել։
— Բաա, իհարկե։ Կարելի է։ Բայց այդ երբեք չպիտի անել։
— Ինչո՞ւ։
