— Ահ, իմ զգացումները բևեռված են միայն մի կետի վրա,— գոչեց Գուրգենը,— դա իմ կնոջ վիճակն է։ Չեք կարող երևակայել, պարոն Սինոփյան, թե նա ո՛րքան է տանջվում։ Երեխայից զրկվելու միտքը նրան խելակորույս է արել։ Ողբում է ինչպես մի մայր, որի զավակին կախաղան պիտի տանեն։ Երեկ գիշեր երեք անգամ գոռալով զարթնեց և գրկեց ու անվերջ, անվերջ համբուրեց երեխային։
Եվ, աշխատելով զսպել յուր հուզմունքը, որպեսզի չարտասվի, շարունակեց․
— Կարո՞ղ եք երևակայել, որ մի կին օտար արգանդի բերքը սիրե այդպիսի կրակոտ սիրով։ Այնինչ այդ մանուկը մի անբուժելի վերք է նրա կանացի անձնասիրության վրա․․․ Չեմ հասկանում, չեմ հասկանում։
— Էէ, բարեկամ,— արտասանեց փաստաբանը, գլուխը շարժելով,— բարդ է, շատ բարդ կին էակի հոգեբանությունը։ Եվ միամիտ է նա, որ կհավատացնի ձեզ, թե գեթ կիսով չափ ուսումնասիրված է այդ անհատակ օվկիանոսը։
Նրանք մի քանի վայրկյան լռեցին։ Գուրգենը մտածեց և, մի վճռական շարժում անելով, ասաց․
— Ինչ լինելու է, թող լինի, ես հետևում եմ ձեր խորհրդին։
— Դատարա՞ն։
— Դատարան։
— Ես հանձն եմ առնում պաշտպանել ձեզ և ձեր գործը․․․ մինչև վերջը։
— Շնորհակալ եմ։
Գուրգենը վերկացավ, սեղմեց փաստաբանի ձեռը։
Դռների մոտ Սինոփյանը ձեռը դնելով նրա ուսի վրա, ասաց ժպտալով․
— Բարևեցեք ձեր ամուսնուն իմ կողմից և ասացեք, որ երեխան կպատկանի իրան․․․
— Այսինքն։
— Դատը տանուլ տալով միայն։
— Եվ այնուհե՞տև։
— Ո՛չ ոք չի անհանգստացնի ձեզ։
