— Պարոն դատախազ, ես երեխային ուժով չեմ խլել մորից։ Նա ինքն է ինձ տվել յուր հոժար կամքով։ Հարցրեք, ինքը կխոստովանի․․․
Վերջապես, Զինան գտավ, որ այստեղ է հարմար արտասանել այն, ինչ որ պատրաստվել էր արտասանելու։
— Սուտ է, սուտ է,— գոչեց նա, ձեռքերն իրարու կցելով և օդի մեջ բարձրացնելով,— նա խլել է և ինձ զրկել իմ զավակից։ Պարոնայք դատավորներ, ձեր առջև կանգնած է մի անբախտ մայր, մի խեղճ կին, պաշտպանեցեք նրան, աղաչում եմ, վերադարձրեք յուր հարազատ զավակին։ Ահա վեց տարի է՝ ես տանջվում եմ։
Նախագահը, իբրև փորձառու մարդ, զգաց Զինայի խոսքերի կեղծիքը։ Նա ասաց․
— Խնդրում եմ չընդհատեք քննությունը։ Սուտը կամ ճշմարտությունը կհաստատի դատարանը։
— Կկամենայի իմանալ,— խոսեց Սինոփյանը, դառնալով Զինային,— եթե վեց տարի տանջվել եք, ինչո՞ւ այդ վեց տարվա ընթացքում ետ չեք պահանջել երեխային։
— Դա՞ ով է, ի՞նչ է ուզում ինձանից,— շփոթվեց Զինան, դառնալով յուր փաստաբանին։
— Հարցը կարևոր է, մեղադրող․ իրավ, ինչո՞ւ ամբողջ վեց տարի ետ չեք պահանջել ձեր երեխային,— ասաց նախագահը։
— Հա՞, ինչո՞ւ,— կրկնեց Զինան, ավելի շփոթվելով,— ասեմ․․․ որովհետև, որովհետև,— և չկարողանալով մի բան գտնել, բարկացավ և դարձավ յուր փաստաբանին․— պատասխանեցեք էլի, էլ ինչո՞ւ համար եմ ձեզ վարձել։
Դատավորները ժպտացին։ Դատախազն աշխատեց յուր դեմքին ավելի լրջություն տալ, քան պահանջում էր օրենքը։ Հանդիսականները ծիծաղեցին։
Լազմանովը փորձեց դուրս բերել յուր պաշտպանյալին նեղ վիճակից։
— Պարոն նախագահ,— ասաց նա, կանխապես սաստելով Զինային լռել,— որքան ինձ հայտնի է, օրենքը թույլ չի տալիս, որ պաշտպանները դատավարության ժամանակ օգտվեն իրենց հակառակորդի տգիտությունից։
