Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/495

ասածներից, ավելացրեց մի քանի դիտողություններ։ Խնայելով Լիդիային, չխնայեց Գուրգենին և նրա բարոյական պատկերը ներկայացրեց մռայլ գույներով։

Մեծ ուրախություն պատճառեց Սինոփյանին այն հանգամանքը, որ դատախազը չխոսեց Սերժին լուսավորչական մկրտելու մասին։ Նա ինքն էլ չխոսեց այս մասին և չխոսեց դիտմամբ։

Երբ դատախազը ավարտեց յուր խոսքը, նախագահը դարձավ Լիդիային և Գուրգենին.

— Մեղադրյալնե՛ր, արդյոք, կկամենանք ձեր վերջին խոսքն ասել։

— Ո՛չ,— ասաց Գուրգենը

— Ո՛չ,— կրկնեց Լիդիան։

Նախագահը ոտքի կանգնեց։

— Դատը ընդհատվում է տասը րոպեով։

Եվ հեռացավ։ Նրան հետևեցին մյուս երկու դատավորները։ Անցան Լիդիայի և Գուրգենի համար հավիտենականության չափ տասը րոպեները, նիստը նորից բացվեց.

Նախագահն ասաց.

— Դատարանը որոշեց, որ երեխան բերվի այստեղ։

— Ախ ոչ, ախ ոչ,— լսվեց Լիդիայի ձայնը, և նա թուլացած՝ ընկավ Գուրգենի ձեռների վրա։

Սինոփյանը շտապեց ջուր մատուցանել, և երկու հանդիսական փաստաբանների օգնությամբ, Լիդիային տարավ հարևան սենյակներից մինը։

XIV

— Պապա, ո՞ւր ես տանում ինձ,— հարցրեց Սերժը մի քանի անգամ, երբ կառքը նրանց սլացնում էր դատարան։

— Թատրոն ենք գնում, սիրելիս, թատրոն,— գտավ վերջապես Գուրգենր։

— Մամա՞ն էլ այնտեղ է։

— Այնտեղ է։

Եվ մեծ ճիգ գործ դրեց Գոլրգենը, որպեսզի չհեկեկա փողոցում, սեղմելով կրծքին յուր զավակին։