— Հը՛մ,— ասաց միայն Պետր Ստեփանիչն և, հեռադիտակն ազատելով նրա ձեռից, կրկին սկսեց նայել։
— Ումի՞ն ես սպասում, ասա տեսնեմ,— շարունակեց հաստափորն, այս անգամ Պետր Ստեփանիչի ձեռից խլելով հեռադիտակն և թաքցնելով յուր մեջքում։
— Սպասում եմ։
— Ո՞ւմին։
— Կարլ Մարկիչի ընտանիքին։
— Ո՞րտեղից։
— Հաշտարխանից։
— Ի՞նչ ասացիր, Կարլ Մարկի՞չ, ո՞վ է Կարլ Մարկիչը։
— Իմ կառավարիչը։
— Նեմե՞ց է։
— Հայ է, հաշտարխանցի։
— Կարլ Մարկիչ,— կրկնեց Սերգեյ Իվանիչը (այսպես Էր հաստափորի անունը), աչքերը չռելով և յուր դեմքի վրա խաղացնելով զարմացական ժպիտ։
— Գասպարն է, ծերունին, ճանաչո՞ւմ ես խո նրան։
— Գասպարը... հը՛մ... ես էլ ասում եմ այդ ինչ Կարլ է ,— ասաց Սերգեյ Իվանիչը հառաչելով, կարծես մի ծանրությունից ազատված։— Ինչո՞ւ է բերել տալիս Գասպարը յուր ընտանիքը։
— Ես եմ ասել, խեղճն առանց կնոջ տխրում է, ասացի մի լավություն անեմ։ Տներիցս մեկում նրա համար մի լավ բնակարան եմ նշանակել, թող ապրեն, քեֆ քաշեն։ Արժե Կարլ Մարկիչը. նա շատ լավ գործակատար է։
— Արժե, արժե, շատ ճշմարտասեր մարդ է, ղալբություն չգիտե։ Ես նրան լավ եմ ճանաչում։ Առաջ նա Հաշտարխանի ամենաառաջին վաճառականներից մեկն էր, բայց ընկերները խաբեցին, փողերը ձեռքից խլեցին և չոր տափի վրա թողեցին։ Նրա ընտանիքն էլ եմ ճանաչում։ Ռուսաստանից գալիս ես Հաշտարխանում նրանց մոտ գնացի, ինձ սուրճով հյուրասիրեցին։ Մի լավ տղա ունի և մի լավ աղջիկ։ Նրանք էլ գալի՞ս են։
— Գալիս են։ Որդուն ես շատ եմ հավանել, ուզում եմ
