— Մայրիկ, ես վախենում եմ,— լսվեց խոր գիշերին մանկան դողդոջուն ձայնը։
Նա բաց արավ աչքերը։ Սենյակի թանձր խավարը ավելի սարսափեցրեց նրան։
— Մայրի՛կ, մայրիկ, զարթնիր, ես վախենում եմ,— լսեց մայրը մանկան աղաղակն ու զարթնեց։
— Ինչո՞ւ ես վախենում,— ասաց նա, վեր թռչելով փոքրիկի ձայնից խայթված։
— Մայրիկ, էլի կրակում են: Լսի՛ր:
Մայրական քնքուշ ձեռը, որին բնությունը այնքան սեր էր ներշնչել, մեղմիկ իջավ փոքրիկի սառը քրտինքով թրջված ճակատի վրա։
— Լսո՞ւմ ես, մայրիկ, ականջ դիր։
Գիշերային հանգիստը վաղուց էր խանգարվել հրացանի ճարճատյունով։
Սլացան վերջին գնդակները՝ հատ-հատ ինչպես երամից ետ մնացած թռչուններ. հայտնի չէր որտեղից և ուր։ Եվ նորեն տիրեց լռություն։
— Մայրիկ, ինչո՞ւ են կրակում։
— Հենց այնպես, հաճույքի համար:
— Բայց ես վախենում եմ։
—Մի՛ վախենար, զավակս, հեռվում են կրակում։
